-----http://www.youtube.com/watch?v=-nr6p6gTt6s)------
Να φανταστείς πως δεν πλήρωσα ούτε εισιτήριο. Όλα τα έξοδα ήταν καλυμμένα από τον Ελληνικό Στρατό,  χάρη στο ολοκαίνουργιο  επονομαζόμενο «επίδομα φανταρικών διακοπών» του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης για το καλοκαίρι του 2008. Το πλοίο σάλπαρε για την Αμοργό...

Με πλησίασε η υπάλληλος που κόβει τα εισιτήρια με το διακορευτή - το εργαλείο που ανοίγει τρύπες σε έγγραφα - και μου είπε πως για να μπω στο πλοίο θα έπρεπε να βγάλω το μπλουζάκι μου και να μείνω γυμνόστηθος, όπως όλοι όσοι ταξίδευαν με το καράβι, μαζί κι εκείνη. Ανέβηκα τα σκαλιά για το κατάστρωμα και προς έκπληξή μου διαπίστωσα πως είμαι το μοναδικό αρσενικό στο πλοίο. Ένα μελαχρινό κορίτσι  με μια κόκκινη μπαντάνα στα μαλλιά, μου έκλεισε το σχιστό της ματάκι και έτρεξε προς το σωρό των δεκάδων γυναικών  που διασκέδαζαν στο μπαρ . Έτρεξα κι εγώ, αλλά την έχασα εξαιτίας μιας παράξενης λάμψης που ακόμα δε μπορώ να καταλάβω πως ξεπήδησε από πάνω της. Ένα κομμάτι ασημί υφάσματος ήταν ήδη, πριν από εμένα, ερωτευμένο μαζί της. Κρεμόταν από τα στήθη της και χάιδευε τους μηρούς της. Δεν βρισκόταν εκεί για να της καλύπτει το σώμα, αλλά για να ερωτοτροπεί μαζί του. Ξανθιές γαλανομάτες δυο - δυο (νομίζω Γερμανίδες, ίσως και Σουηδέζες ή Δανέζες) βουτούσαν στην πισίνα με λευκά t-shirt δεμένα κόμπο πάνω από τον αφαλό και παραβίαζαν τον κανόνα που είχε δώσει η γυμνόστηθη διακορεύτρια. Οι λιγοστές Ελληνίδες επιβάτιδες του πλοίου για την Αμοργό έκαναν  ηλιοθεραπεία φορώντας τα γυαλιά - μάσκα που έκρυβαν τα πρόσωπά τους και άφηναν τεράστιους λευκούς κύκλους κάτω από τα μάτια, και αποκομμένες από τις υπόλοιπες άκουγαν με ακουστικά στα αυτιά, Χατζηγιάννη. Όταν άμαθα τι ακούν, ξενέρωσα αμέσως και δεν ασχολήθηκα ξανά μαζί τους, αν και ήταν κουκλάρες.  

-----http://www.youtube.com/watch?v=gRS8cM4lyKY-----
«Βάλε κάτι δυνατό, μπιτάτο! Θέλω να χορέψω!!!», είπα στο dj του μπαρ του καταστρώματος που εμφανίστηκε σαν σκιά πάνω από τα decks και εξαφανίστηκε αμέσως χωρίς να προλάβω να τον δω, αφήνοντάς με πάλι τον μοναδικό άντρα ανάμεσα στο γυναίκειο πλήρωμα του καραβιού.

Εντάξει, τα έδωσα όλα μπορώ να πω... Γιατί πραγματικά όταν έφτασα στο νησί είχα μείνει χωρίς λεφτά πάνω μου, αφού τα ξόδεψα όλα στα ποτά, και χωρίς ρούχα - μόνο με το μαγιώ , μιας και το παντελόνι μου το έσκισε καταλάθος μια Ρωσίδα φοιτήτρια μαλώνοντας με τη Γαλλίδα συγκάτοικό της της για το ποια θα χορέψει μαζί μου. Εγώ όλη την ώρα έψαχνα για ντάμα κάποιαν άλλη, και ρωτούσα σε Αγγλικά, Γερμανικά και Γαλλικά  «Είδατε ένα μελαχρινό κορίτσι; Φορούσε μια κόκκινη μπαντάνα»...

----- http://www.youtube.com/watch?v=eqsswEJghTE -----
Τίποτα δεν μου έδωσε χαρά για μέρες, παρόλο που το νησί ήταν καταπληκτικό, ώσπου την πέμπτη νύχτα στο παραλιακό μπαρ Deathproof, εκεί που έπινα μόνος την δέκατη έκτη μπύρα, παίζει ένα τραγούδι που ποτέ δεν είχα ακούσει ποτέ ως τότε και... αχ... Αυτός ο χορός έπρεπε να καταγραφεί!  Έμοιαζε σαν από ταινία του Ταραντίνο, που κινηματογραφεί χυμώδη κορίτσια να χορεύουν σε αισθησιακούς - διακριτικά βρώμικους-  ρυθμούς. Ναι, ήταν το κορίτσι με την κόκκινη μπαντάνα. Η Χιμένα, που ζούσε «εκεί κάτω, στο Μεξικό», όπως μου είπε χαρακτηριστικά με την αστεία προφορά της στα ισπαγγλικά. Αισθανόμουν πως όλα τα αστέρια του ουρανού έπεσαν στο κεφάλι μου εκείνο το βράδυ ...

Και όντως είχα ένα τρομερό πονοκέφαλο μετά από την δέκατη έκτη μπύρα. Θυμάμαι πολύ καλά τον αριθμό. Δυστυχώς. Επειδή μου στοίχισε παραπάνω από όσο θα πλήρωνα εκατομμύρια μπύρες, και μια δεκαεξάδα ακόμα... Είχα φτάσει στη σκηνή της χωρίς να πατάω στην άμμο, δεν ξέρω πως πήγα, λογικά θα πέταξα ως εκεί από τη χαρά και τη μέθη. Μου τύλιξε την κόκκινη μπαντάνα γύρω από το λαιμό, και έλυσε το καταραμένο ασημί κομμάτι ρούχου που φορούσε στο καράβι όταν την είδα για πρώτη φορά. Νομίζω πως το άκουσα να ουρλιάζει όταν την άφησε γυμνή. Το πέταξα στη θάλασσα μαζί με τα ρούχα μου, για να μη μας ενοχλήσει τίποτε άλλο ξανά.

----- http://www.youtube.com/watch?v=l7TWLxCIgwE -----
Αλλά ήμουν πολύ μεθυσμένος... Ήταν Σάββατο βράδυ, είχε πάρτυ και ήμουν μόνος... και είναι κρίμα, πολύ κρίμα που ήπια τόσο πολύ. Θα γνώριζα την ευτυχία για έστω λίγη ώρα, όσο άντεχα...

«Come, we don't have time!!!», μου λέει κι εγώ πιάνω το κεφάλι μου και πίνω μια γουλιά από  την τελευταία μπύρα που είχε ξεμείνει. Τη ρώτησα αναστενάζοντας γιατί, αλλά μου απάντησε με ένα ένοχο βλέμμα. Κατάλαβα, αλλά δεν με πείραξε. Με ρώτησε αν είμαι καλά και της είπα λίγο απότομα «No, no,  I'm fine, I'm fine... Just go ahead and start».

-----http://www.youtube.com/watch?v=2aO22EQX7Hs-----
Το ξημέρωμα με βρήκε σε μια άβολη στάση στη μικρή σκηνή όταν ξύπνησα από έναν συρτό ήχο. Το μελαχρινό κορίτσι που άνοιγε το φερμουάρ για να βγει έξω. Τη ρώτησα που πάει και μου είπε ότι περιμένει στο λιμάνι κάποιον. Της είπα «εντάξει, κατάλαβα»... και συνέχισα στα αγγλικά... « Well, somebody told me you had a boyfriend. Who looked like a girlfriend...», συνέχισα θυμωμένα και  τραυλίζοντας από το ποτό. «Who did it?», με ρώτησε πανικοβλημένη.  Είχα πέσει μέσα στην πρόβλεψή μου, αλλά δεν πρόλαβα να της εξηγήσω πως το σκέφτηκα. Ξέρασα και ξαφνικά βρέθηκα με το πρόσωπό μου στην άμμο.

. ----- http://www.youtube.com/watch?v=b7DdIIvzpq4-----
Όταν σηκώθηκα, συνειδητοποίησα πως είχε νυχτώσει. Γυρνάω πίσω και βλέπω πως η σκηνή λείπει, και στη θέση της βρίσκεται ένα κοχύλι τυλιγμένο σε ένα κόκκινο μαντήλι.  Ας ερχόταν για λίγο, ψιθύρισα στο κοχύλι, μοναχά για ένα βράδυ... Δάκρυσαν τα μάτια μου από την αλμύρα ως το επόμενο ξημέρωμα που την περίμενα μπροστά στη θάλασσα, μα το μελαχρινό κορίτσι που μου άφησε την κόκκινη μπαντάνα,  δεν ήρθε ποτέ...


( Αλλά έγινε δικό μου, απλά δεν το θυμάμαι. Ποτέ δεν έχω στο τσαντάκι μου άδεια κουτάκια από προφυλακτικά).