Η νύχτα ήσυχα σε κοιμίζει, και ας έκαψε το λαιμό σου στα καπνογόνα

Η πόλη βράζει και χύθηκαν καυτά τα ζουμιά της στους δρόμους.

Η ψυχή βράζει.

Ο μικρός σου κόσμος έχει ανάγκη απο ζωή.

Όλοι εμείς, οι νεκροί, πίνουμε κόκκινο κρασί και περνάμε ανεπαίσθητα από τις μικρές χαραμάδες που βλέπουμε στο σκοτάδι.

Έχουμε πόλεμο, πάντα είχαμε αλλά δεν βλέπαμε καθαρά, παρά τώρα.

Αν δεν έχεις λόγο, δεν παίρνεις ξίφος, μένεις στον καναπέ σου και χαϊδολογιέσαι.

Εϊναι εγωιστικό να σκέφτεσαι και να αισθάνεσαι, λες;

Μικροπρέπεια ο έρωτας;

 Να ονειρεύεσαι το βραδινό σου και το αυριανό πρωί;

Δεν έχω κανένα λόγο, καμμία δύναμη να σηκώσω αυτό το ποτήρι και σε λίγο θα αρχίσω να μιλάω για εμένα.

Δεν έχω κανένα βάρος να με στερεώνει στο χώμα, ούτε θα περιμένω.