Είναι νύχτες που κάτι με πιάνει,

τέτοια ώρα περίπου και θέλω κακό να κάνω.

Θέλω τη λάσπη που έφαγα πίσω να πετάξω

και  αμέσως η βασίλισσα των ηλιθίωνδε το επιτρέπει. Αυτή που το τέρας με το μεγάλο «Ο» για γάτα της μοιάζει και τη χαϊδεύει, της δίνει φαγητό, νερό και προστασία κι όταν τα νύχια της αστράψουν, ψάχνει.Ψάχνει να βρει τι ξέχασε να δώσει.Αυτή η αυτοκράτειρα της πίστης του απίθανου, αυτή η τόση δα, που νομίζει μεγάλη  και σοφή πως είναι. Να σου πω τι ξέχασε, ξέχασε το φως να κλείσει, την πόρτα να κλειδώσει και τους απρόσκλητους, τους κλέφτες,ντρέπεται να τους διώξει η φιλόξενη.Αυτή η αρχόντισσα της ντροπής, αυτή η άθλια ζητιάνα της ζωής! Και πού ξέρω εγώ τι κάνει;Ξέρω γιατί αυτή η βασίλισσα δεν είναι άλλη, εγώ και αυτή ζούμε στο ίδιο το κεφάλι.Γι’ αυτό είναι τα μάτια μου κόκκινα και το κορμί μου μαύρο, μέρα και νύχτα προσπαθώ έξω να τη βγάλω.Ποια θα ζήσει μη ρωτάς , μακάρι να πέθαιναν και οι δυομακάρι να πέθαιναν και οι δυο…..