Όταν τράβηξα την κουρτίνα, η μέρα είχε φορέσει τα μαύρα της.
Κοιτούσα έξω απ' το παράθυρο ώρα πολλή, ώσπου το φως του νυχτερινού ήλιου
άρχισε να ξεβάφει το μαύρο ουρανό όπως μια άτσαλα χυμένη άσπρη μπογιά σε μαύρο τοίχο.
Και όταν το βλέμμα μου χάθηκε όλα έγιναν λευκά, εκτυφλωτικά λευκά.
Παρότι φαινόμουν ότι κοιτούσα κάπου, ταξίδευα πλέον στο άπειρο μαζί σου,
πάνω σ' ένα φτερό φθινοπωρινών πουλιών.
Η φθορά του χρόνου προσπαθούσε νωχελικά πια να μας σταματήσει,
δεν μπορούσε, πετούσαμε με την ταχύτητα του φωτός προς το όνειρο.
Ξαφνικά αισθάνομαι παγωνιά στα πόδια μου,
κοιτάζω χαμηλά προς αυτά και όλα σκοτεινιάζουν ξανά.
Βρίσκομαι πάλι μπροστά στο παράθυρο, παγωμένη και παγιδευμένη
στον κλοιό της μοναξιάς, αντιμέτωπη γι'άλλη μια φορά
με την άρνηση της ζωής στα πο μεγάλα θέλω μας.
Χωρίς να το συνειδητοποιώ δάκρυα αρχίζουν να κυλούν
και είναι τόσο καυτά που ανοίγουν τρύπες στο πάτωμα.
Κάνω να κινηθώ και δε μπορώ, είμαι κοκαλωμένη στη θέση μου
και τα δάκρυα πέφτουν ασταμάτητα, ενώ το πάτωμα αρχίζει να λιώνει.
Φωνάζω βοήθεια, φωνάζω το όνομά σου,
η φωνή δε βγαίνει και η πτώση είναι αναπόφευκτη.
Το πάτωμα υποχωρεί ολοκληρωτικά και γκρεμίζομαι στη σιωπή.
Η πτώση μοιάζει ατέλειωτη και όλα γίνονται μπλε, μοβ, κόκκινα...πόνος!
Όλα τέλειωσαν, ανοίγω τα μάτια μου, σε βλέπω τρελαμένο να προσπαθείς να με συνεφέρεις.
Άργησες!
Κείτομαι νεκρή σε μια λίμνη αίματος, χωρίς αισθήσεις, χωρίς ανάσα, χωρίς πόνο πια.
Όμως το αίμα δεν είναι αίμα, είναι το χρώμα των σεντονιών το κρεβατιού μου...
Βρίσκω την ανάσα μου ξανά και ρουφώ τον αέρα σαν ναρκωτικό.
Ξύπνησα...
Μην αργήσεις και στην πραγματικότητα!
Κοιτούσα έξω απ' το παράθυρο ώρα πολλή, ώσπου το φως του νυχτερινού ήλιου
άρχισε να ξεβάφει το μαύρο ουρανό όπως μια άτσαλα χυμένη άσπρη μπογιά σε μαύρο τοίχο.
Και όταν το βλέμμα μου χάθηκε όλα έγιναν λευκά, εκτυφλωτικά λευκά.
Παρότι φαινόμουν ότι κοιτούσα κάπου, ταξίδευα πλέον στο άπειρο μαζί σου,
πάνω σ' ένα φτερό φθινοπωρινών πουλιών.
Η φθορά του χρόνου προσπαθούσε νωχελικά πια να μας σταματήσει,
δεν μπορούσε, πετούσαμε με την ταχύτητα του φωτός προς το όνειρο.
Ξαφνικά αισθάνομαι παγωνιά στα πόδια μου,
κοιτάζω χαμηλά προς αυτά και όλα σκοτεινιάζουν ξανά.
Βρίσκομαι πάλι μπροστά στο παράθυρο, παγωμένη και παγιδευμένη
στον κλοιό της μοναξιάς, αντιμέτωπη γι'άλλη μια φορά
με την άρνηση της ζωής στα πο μεγάλα θέλω μας.
Χωρίς να το συνειδητοποιώ δάκρυα αρχίζουν να κυλούν
και είναι τόσο καυτά που ανοίγουν τρύπες στο πάτωμα.
Κάνω να κινηθώ και δε μπορώ, είμαι κοκαλωμένη στη θέση μου
και τα δάκρυα πέφτουν ασταμάτητα, ενώ το πάτωμα αρχίζει να λιώνει.
Φωνάζω βοήθεια, φωνάζω το όνομά σου,
η φωνή δε βγαίνει και η πτώση είναι αναπόφευκτη.
Το πάτωμα υποχωρεί ολοκληρωτικά και γκρεμίζομαι στη σιωπή.
Η πτώση μοιάζει ατέλειωτη και όλα γίνονται μπλε, μοβ, κόκκινα...πόνος!
Όλα τέλειωσαν, ανοίγω τα μάτια μου, σε βλέπω τρελαμένο να προσπαθείς να με συνεφέρεις.
Άργησες!
Κείτομαι νεκρή σε μια λίμνη αίματος, χωρίς αισθήσεις, χωρίς ανάσα, χωρίς πόνο πια.
Όμως το αίμα δεν είναι αίμα, είναι το χρώμα των σεντονιών το κρεβατιού μου...
Βρίσκω την ανάσα μου ξανά και ρουφώ τον αέρα σαν ναρκωτικό.
Ξύπνησα...
Μην αργήσεις και στην πραγματικότητα!
Πότε αλήθεια είναι ώρα να φύγεις, να απομακρυνθείς από μια κατάσταση, από έναν άνθρωπο;
Μένεις όσο υπάρχει ελπίδα ή για όσο αντέχεις;
Ή μήπως δεν εγκαταλείπεις ποτέ την προσπάθεια;
Κι αν η ελπίδα είναι δική σου ψευδαίσθηση, μήπως καλύτερα να προστατεύεις την αξιοπρέπειά σου,
να δείχνεις εγωισμό;
Ή δεν υφίστανται τέτοιες έννοιες σε θέματα καρδιάς;
Ειλικρινά δεν ξέρω! Μάλλον δεν υπάρχουν γιατροσόφια...Μένεις όσο υπάρχει ελπίδα ή για όσο αντέχεις;
Ή μήπως δεν εγκαταλείπεις ποτέ την προσπάθεια;
Κι αν η ελπίδα είναι δική σου ψευδαίσθηση, μήπως καλύτερα να προστατεύεις την αξιοπρέπειά σου,
να δείχνεις εγωισμό;
Ή δεν υφίστανται τέτοιες έννοιες σε θέματα καρδιάς;
ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ
ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ