Ποτε δεν γνωρισα καποιον που να χει φαει μπουνιες,
      Ολοι μου οι γνωστοι,πρωταθλητες υπηρξανε σε ολα
                                                                                   
      Κι εγω, τοσο συχνα βρομικος,τοσο συχνα γουρουνι,
      Τοσες φορες κακος,
      Τοσες φορες ανευθυνα παρασιτο,
      Ασυγχωρητα βρομικος.
      Εγω που τοσες φορες ανυπομονουσα να κανω ενα μπανιο,
      Εγω που τοσες φορες εγινα ρεζιλι, ο παραξενος,
      Που καθαρισα τα παπουτσια μου δημοσια,σε πανακριβα χαλια,
      Που υπηρξα γελοιος, μικροπρεπης και υπεροπτης,
      Που υπεμεινα εξευτελισμους με το στομα κλειστο,
      Κι οταν δεν σιωπησα,εγινα ακομα πιο γελοιος,
      Εγω που εκανα αστεια με τις καθαριστριες του ξενοδοχειου,
      Εγω, που επιασα το νοημα απο το κλεισιμο του ματιου
      Των εργατων του λιμανου.
      Εγω που διεπραξα οικονομικες ατασθαλιες,
      Που δανειστηκα χωρις να ξεπληρωσω,
      Εγω που  οταν ηρθε η ωρα της γροθιας, εσκυψα το κεφαλι Για να την αποφυγω,Εγω ,που υπεφερα την
      αγωνια των γελοιων μικροπραγματων,Εγω αποδεικνυω πως δεν εχω ομοιο μου  σε τουτο τον κοσμο
      Μ ολους τους ανθρωπους που γνωριζω ,και συνομιλουν, μαζι μου ποτε δεν ειχα καποια παρεξηγηση,
      ποτε δεν υπεφερα απο προσβολες.Υπηρξα παντα πριγγηπας-κι ολοι αυτοι πριγγηπες -στη ζωη...