ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ, ΕΡΙΧΝΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΟΥΜΟΥΝ. ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΠΟΛΥ ΦΥΣΙΚΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΤΣΙ, ΣΥΓΚΡΑΤΗΜΕΝΗ,  ΕΝΟΧΙΚΗ, ΣΤΕΓΝΗ ΣΕ ΟΛΑ ΜΟΥ...

ΩΣΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΟΡΗΤΟ. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΕΔΩΣΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΜΕΓΑΛΗ, ΕΚΑΝΑ ΕΝΑ ΤΙΝΑΓΜΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΑ ΠΩΣ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΔΙΩΞΕΙ!

ΕΜΦΑΝΙΖΟΤΑΝ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ... ΟΤΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΜΩΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΟΝΑΕΙ ΜΕ ΑΔΡΑΞΕ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ , ΜΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ, ΜΕ ΠΑΓΩΣΕ...

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ, ΝΙΚΑΕΙ - ΤΟΝ ΝΙΚΑΩ. ΑΛΛΑ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗΣ.

ΚΙ ΕΤΣΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΩ ΣΥΜΜΑΧΟ, ΦΙΛΟ, ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΖΩ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΡΕΜΩ, ΝΑ ΤΟΥ ΛΕΩ ΑΣΤΕΙΑ, ΝΑ ΤΟΥ ΚΛΕΙΝΩ ΤΟ ΜΑΤΙ, ΟΤΑΝ ΚΑΝΩ ΣΚΑΝΤΑΛΙΕΣ. ΚΑΠΟΤΕ ΜΑΛΙΣΤΑ  ΤΟΝ ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙ...

ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΑΝΤΑ... ΑΛΛΑ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΓΛΥΚΑΝΕΙ( Η' ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΕΑ ΜΟΥ?).

ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ ΘΑ ΞΥΠΝΑΕΙ  ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΓΕΙΩΝΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ, ΝΑ ΜΟΥ ΣΤΕΓΝΩΝΕΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ  ΠΩΣ ΔΕΝ  ΑΞΙΖΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΩ...


ΤΟΤΕ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟΝ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΞΑΝΑΒΑΖΩ ΓΙΑ ΥΠΝΟ.
ΕΤΣΙ ΓΛΥΚΑ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΑ ΤΟΥ ΛΕΩ "ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ"  ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟΚΟΙΜΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ.