ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ ΜΑΘΑΙΝΩ, ΑΚΟΥΩ, ΔΙΑΒΑΖΩ, ΣΥΝΟΜΙΛΩ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ, ΕΠΑΝΕΦΕΥΡΙΣΚΟΥΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΑΛΛΟΥ. ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΥΨΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΣΑΝ ΧΕΡΟΥΒΙΜ, ΑΔΟΥΝ ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΑΣΜΑΤΑ, ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΝΑΝΤΙΚΡΥΣΟΥΝ ΤΟ ΘΕΟ "ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ". ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΤΑΓΚΡΕΜΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ, ΣΑΝ ΣΚΙΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΣΩΤΗΡΙΑ. ΑΛΛΟΤΕ Ο ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ. ΠΑΝΤΑ Ο ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΡΚΤΟΣ, ΖΕΙ, ΑΝΑΠΝΕΕΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ (ΑΠΕΝΑΝΤΙ Ή ΔΙΠΛΑ) ΣΥΜΜΑΧΟΣ Ή ΕΧΘΡΟΣ. ΑΥΤΟΣ, ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ! ΓΙΑΤΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΔΕΝ ΖΕΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ... ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΑΛΛΟΣ. ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ, ΤΡΕΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΛΩ ΜΟΥ, ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΜΟΥ. ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ, ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟΣΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΚΟΠΟ ΜΕ ΑΠΟΠΛΑΝΑ; ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ Η ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ Ο ΛΥΚΟΣ; ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΜΩΣ, ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ ΜΕ ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΓΟΒΑΚΙ ΜΟΥ; ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΠΡΙΝ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ Ή ΘΑ ΒΡΕΘΩ ΜΕ ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΛΟΚΥΘΑ; ΜΗΠΩΣ ΤΟ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΗ; ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΠΩΣ ΖΗΣΑΝΕ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;