gretel μου, "χάφτω" και γω τις New Age φιλοσοφίες εδώ και κάποια χρόνια αλλά δεν τις έχω ερμηνεύσει έτσι όπως τα λες...
Ναι, γινόμαστε ευαίσθητοι σε θέματα που μας αφορούν προσωπικά κλπ. αλλά σε μια προσπάθεια να γνωρίσουμε τον εαυτό μας με όλα τα θετικά και αρνητικά του (κυρίως αυτά)... και να τον αγαπήσουμε... Όχι εγωιστικά αλλά με την έννοια της Αυταγάπης που (όπως το καταλαβαίνω εγώ) σημαίνει να βλέπω και να αγαπώ όλα τα κομμάτια του εαυτού μου, κυρίως τα αρνητικά (για τα θετικά δεν γίνεται λόγος, αυτά τις περισσότερες φορές τρέφουν το Εγώ μας), ώστε να τα διαχειριστώ... Γιατί μόνο όταν δω τον εαυτό μου ως ον με προτερήματα και ελαττώματα και τον αποδεχτώ (προσπαθώντας βέβαια να τον βελτιώσω) τότε πιο εύκολα μπορώ να αποδεχτώ και τα ελαττώματα (φοβίες, ανασφάλειες κλπ.) του Άλλου...
Ο τρόπος που διαβάζουμε τους άλλους (νου τον λες εσύ) διαμορφώνει και τον κόσμο μας, αλλά η καρδιά είναι αυτή που αποτελεί την έξοδο του Νου στον κόσμο...
Με αυτόν τον τρόπο οι άλλοι δεν είναι ξένοι, αλλά μέρος ενός Όλου στο οποίο ανήκουμε και μεις... Και αυτά είναι που μας ενώνουν στο Εμείς...
Akbal7 Οι αλλοι θα ειναι παντα οι αλλοι (ξενοι, γνωστοί, οικείοι, φιλοι, αγαπημενοι). Η αφετηρια για μενα τουλαχιστον ειναι το μεσα μου, απλα αναρωτιεμαι, μηπως ο προορισμός της αναζητησης χρειαζεται να αποκτησει ενα πιο ευρύ και λιγοτερο εγωιστικό περιεχομενο.
όλο αυτο το ταξιδι τελικά έχει νοημα, αν παραμεινει κλειδωμενο μέσα στο νου ή την καρδια;
Δεν καταλαβαινω τι εννοεις με το να διαβαζουμε τους άλλους;
gretel, λέγοντας οι άλλοι θα είναι πάντα οι άλλοι..., κατά τη γνώμη μου, αυτομάτως διαχωρίζεσαι από το Εμείς... Θέτεις ένα στοιχείο χωριστότητας εκεί που αναζητάς την ενότητα...
Συμφωνώ μαζί σου ότι η αφετηρία είναι μέσα μας, γι' αυτό και ανέφερα την κατανόηση του εαυτού μας ως προϋπόθεση για την κατανόηση του Άλλου...
Λέγοντας "διαβάζουμε τους άλλους" εννοώ ότι βλέπουμε/ερμηνεύουμε τις πράξεις και τον χαρακτήρα των άλλων... Και σε αυτή τη διαδικασία χρησιμοποιούμε τον νου/μυαλό μας... Αν όμως η "ετυμηγορία" μας δεν περάσει μέσα από την καρδιά μας τότε τις περισσότερες φορές έρχεται η χωριστότητα, γιατί συνήθως δεν εγκρίνουμε τους άλλους (λες και εμείς είμαστε οι τέλειοι!!!)
Προσωπικά...
Έχεις ήδη ένα σύμμαχο σε αυτό gretel μου...
Ναι, γινόμαστε ευαίσθητοι σε θέματα που μας αφορούν προσωπικά κλπ. αλλά σε μια προσπάθεια να γνωρίσουμε τον εαυτό μας με όλα τα θετικά και αρνητικά του (κυρίως αυτά)... και να τον αγαπήσουμε... Όχι εγωιστικά αλλά με την έννοια της Αυταγάπης που (όπως το καταλαβαίνω εγώ) σημαίνει να βλέπω και να αγαπώ όλα τα κομμάτια του εαυτού μου, κυρίως τα αρνητικά (για τα θετικά δεν γίνεται λόγος, αυτά τις περισσότερες φορές τρέφουν το Εγώ μας), ώστε να τα διαχειριστώ... Γιατί μόνο όταν δω τον εαυτό μου ως ον με προτερήματα και ελαττώματα και τον αποδεχτώ (προσπαθώντας βέβαια να τον βελτιώσω) τότε πιο εύκολα μπορώ να αποδεχτώ και τα ελαττώματα (φοβίες, ανασφάλειες κλπ.) του Άλλου...
Ο τρόπος που διαβάζουμε τους άλλους (νου τον λες εσύ) διαμορφώνει και τον κόσμο μας, αλλά η καρδιά είναι αυτή που αποτελεί την έξοδο του Νου στον κόσμο...
Με αυτόν τον τρόπο οι άλλοι δεν είναι ξένοι, αλλά μέρος ενός Όλου στο οποίο ανήκουμε και μεις... Και αυτά είναι που μας ενώνουν στο Εμείς...
όλο αυτο το ταξιδι τελικά έχει νοημα, αν παραμεινει κλειδωμενο μέσα στο νου ή την καρδια;
Δεν καταλαβαινω τι εννοεις με το να διαβαζουμε τους άλλους;
Συμφωνώ μαζί σου ότι η αφετηρία είναι μέσα μας, γι' αυτό και ανέφερα την κατανόηση του εαυτού μας ως προϋπόθεση για την κατανόηση του Άλλου...
Λέγοντας "διαβάζουμε τους άλλους" εννοώ ότι βλέπουμε/ερμηνεύουμε τις πράξεις και τον χαρακτήρα των άλλων... Και σε αυτή τη διαδικασία χρησιμοποιούμε τον νου/μυαλό μας... Αν όμως η "ετυμηγορία" μας δεν περάσει μέσα από την καρδιά μας τότε τις περισσότερες φορές έρχεται η χωριστότητα, γιατί συνήθως δεν εγκρίνουμε τους άλλους (λες και εμείς είμαστε οι τέλειοι!!!)