Είμαστε γνωστοι εμείς οι Καρκίνοι για την ανασφαλειά μας... Και ότι πάντα περιμένουμε ότι κάποτε οι άλλοι θα μας απογοητεύσουν, και θα μας αφήσουν...

Άραγε αξίζει να έχεις αυτήν την αιώνια αγωνία? Να φοβάσαι να ανοιχτείς γιατί ξέρεις ότι οι άλλοι δε θα σου σταθούν...Έχω πιάσει πολλές φορές τον ευατό μου να φοβάμαι να είμαι εγώ γιατί οι άλλοι μόλις με καταλάβουν θα φύγουν...

Άλλα πέρα από αυτό... Πως μπορείς να μην ανησυχείς όταν μια κλήση δε απαντιέται, ένα SMS διαγράφεται αμέσως, όταν περιμένεις από τους άλλους την αποδοχή και δεν την παίρνεις?

Και δε μιλάω μόνο για έρωτες...Εγώ τις μεγαλύτερες ήττες τις έζησα από φιλίες, και από την οικογένεια... Τι μπορείς να κάνεις ώστε να μην πτοείσαι όταν οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου δε είναι εκεί? Αντέχεται?