Αϋλοι, άχρωμοι, άγευστοι... Άνθρωποι που τριγυρνούν δίπλα μου σαν φαντάσματα...

Τίποτα δεν μπορούν να αγγίξουν, τίποτα δεν μπορεί να τους αγγίξει.

Σε κάποιες καταστάσεις τους καταλαβαίνω και τους νιώθω, ποιός δεν προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από κάτι που τον πόνεσε πολύ;  

Όμως... Όμως σ'εκείνους έγινε γενικευμένη συνήθεια ακόμα και μέσα στην καθημερινότητά τους. Δεν μπορούν ούτε να χαμογελάσουν. Κι αν κάποια στιγμή γίνει αυτό εκπλήσσονται δυσάρεστα και ξαναγυρνούν στον ανέκφραστο κόσμο τους.

Τους παρατηρώ, μ'αρέσει να παρατηρώ. Τους συναναστρέφομαι, δεν τους αντιπαθώ.

Δεν ξέρω γιατί μ'αφήνουν να τριγυρνώ ανάμεσά τους. Γελάω δυνατά, θυμώνω έντονα, μιλάω ζωηρά, έχω απόλυτες απόψεις, ακούω δυνατά μουσική, διασκεδάζω με τις καλές παρέες. Κάνω όλα αυτά που φαίνεται να μην τους αρέσουν.

Νιώθω ότι τους ενοχλώ, αλλά δεν με αφήνουν και να φύγω από κοντά τους.

Και αναρωτιέμαι...

Είναι άραγε μορφή άμυνας ή μήπως "πέθαναν" και δεν το ξέρουν; 

http://www.youtube.com/watch?v=XojmCr_cm_U

Άντε καλό μας απόγευμα.