Μαθήτρια: Κυρ, κυρ, κύριεεεε! Γιατί καλέ μου βάλατε τόσο χαμηλούς βαθμούς τριμήνου;

Κρόνος: Για να δω Sel παιδί μου... Τί έχουν; Μια χαρά, στην ίδια τάξη θα μείνεις.

Μαθ.: Ντόϊνγκ! Γιατί καλέ; Αφού διαβάζω! Ξέχασα τα πάντα γι'αυτά τα μαθήματα. Διασκέδαση, σχέσεις, καλοπέραση, ξεγνοιασιά. Όλα τα όμορφα πράγματα της ζωής. Εργάζομαι τόσο πειθαρχημένα για να τα βγάλω πέρα...

Κρ.:  Κι άλλοοοο κι άλλοοο κι άλλοοο! Εξάλλου ακόμα ζωντανή σε βλέπω, ενώ κανονικά μετά τόση πρέσα θα έπρεπε να έχεις λαλήσει.

Μαθ.: !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μα κύριε ο Κωστάκης δεν διαβάζει καθόλου, δεν σας λέει μάθημα ποτέ, είναι υπερόπτης, πειράζει όλα τα άλλα παιδιά, συν ότι σας κάνει φάρσες κι από πάνω! Αφήστε που εμείς διαβάζουμε κι αυτός αντιγράφει συνέχεια στα διαγωνίσματα. Γιατί αυτόν δεν τον τιμωρείτε και γιατί πάντα παίρνει 10΄;;;

Κρ.: Καταρχήν είναι αγένεια να δείχνεις με το δάχτυλο τον Κωστάκη. Άσε που μοιάζεις με τον Αρτέμη Μάτσα σε ρόλο δοσίλογου σε παλιά ελληνική ταινία. 10 μέρες τιμωρία στη γωνία της τάξης.

Μαθ.: Oυπς... Εντάξει μ@λ@κία μου, αλλά ούτε κι αυτό που κάνετε εσείς είναι σωστό...

Κρ.: Απαξιώ... Και συνεχίζω... Ο Κωστάκης έχει πατέρα που κάνει δωρεές στο σχολείο, συν ότι δεν μου αναγνωρίζει τίποτα από αυτά που εκπροσωπώ, κοινώς με έχει χεσμένο. Τον Κωστάκη δεν τον αγγίζω, δεν του ζητάω να διαβάσει, ούτε να είναι καλό παιδί. Να χάσω τις δωρεές, αλλά και τη θέση του διευθυντή; Άσε που με φοβίζει αυτό το παιδί με την τόση εσκεμμένη αδιαφορία του απέναντί μου. Τί νομίζεις; Ότι είμαι υπεράνω; Βλαμμένο είσαι παιδί μου;

Μαθ.: Μα αυτό είναι άδικο! Εσείς υποτίθεται ότι είστε αυτός που μας κάνει να πληρώνουμε τα λάθη μας και μέχρι εδώ δίκαιο και σωστό. Αλλά γιατί να πληρώνω και του Κωστάκη; (βλ. επίσης παράδειγμα, αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα ή άλλες παρόμοιου τύπου καταστάσεις). Να πληρώσει κι αυτός τα δικά του! Ντουπ, ντουπ! (χτύπημα ποδιού στο πάτωμα).

Κρ.: Να γιατί θα μείνεις στην ίδια τάξη όσο και να χτυπιέσαι... Γιατί πιστεύεις σε χαζομάρες, όπως μέγας δάσκαλος, δικαιοσύνη, ισοτιμία, επιβράβευση σκληρής δουλειάς και άλλα τέτοια κουλά. Το πράγμα είναι απλό. Βρίσκω κάτι χαΐβανους σαν και σένα, τους βάζω να πληρώνουν τα λάθη τους βεβαίως βεβαίως, τους φορτώνω και μερικές έξτρα χρεώσεις άλλων και τους πασάρω το γνωστό παραμύθι. "Εσύ φταις για όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου". Σου κάνω μια πλύση εγκεφάλου με δαύτο κι άντε μετά να αντισταθείς. Μέχρι τα βαθιά σου γεράματα σ'έχω είλωτα πνιγμένο στην ενοχή. 

Μαθ.: ...Ξέρεις ρε συ... Σε βαρέθηκα... Κι εσένα και τις π@π@ρολογίες σου...

Κρ.: Πώς το είπες αυτό; Θα σε βάλω να πληρώσεις τρίδιπλα τα λάθη σου και θα σου χρεώσω κι εκατό Κωστάκηδες από πάνω για να μάθεις να αυθαδιάζεις!

Μαθ.: Ναι... Οk... Ξύνομαι τώρα... μισό! 

Λοιπόν... Πριν κάτι χρόνια ήμουν το καλό παιδί που εσύ διέταζες κι αυτό έτρεχε. Που επέβαλες αλλαγές (που στην τελική δεν ήταν απαραίτητα καλές ή εποικοδομητικές) και όπως πολύ σωστά είπες, εγώ ο χαΐβανος τις δεχόμουν γιατί έτσι "έπρεπε".

Δάσκαλος δεν είσαι αγόρι μου, μην αυταπατάσαι... Άλλωστε το εκπαιδευτικό σύστημα έχει αλλάξει εδώ και χρόνια, αλλά εσύ δεν μπόρεσες να αλλάξεις το δικό σου, που σημαίνει... "δάσκαλε πού δίδασκες". Και μετά μου 'ρχεσαι να μου κάνεις μαθήματα προσαρμοστικότητας στις αλλαγές. Θα έπρεπε ήδη να ξέρεις ότι όταν πιέζεις συνεχώς το μαθητή, όταν δεν δίνεις τις ανάλογες επιβραβεύσεις, θα έρθει η ώρα που θα σε αποκηρύξει. Ρε ουστ!

Αφού θέλεις ντε και καλά και σώνει να με αφήσεις στην ίδια τάξη, ας πάω ξεκούραστη. Ποιός ενδιαφέρεται να προαπαθήσει όταν ξέρει ότι το παιχνίδι είναι σικέ;

Αλλά εσένα όμως θα σε κοντράρω μέχρι εκεί που δεν πάει. Που μου κρύβεσαι πίσω από Κωστάκηδες... Ήρθε η ώρα να τα πούμε face to face. 

Θα κάνω αυτό που θέλω, όταν το θέλω κι αν το θέλω.  Και επειδή είσαι και θεομπαίχτης μπορεί να γυρίσεις να μου πεις ότι τελικά αυτό που αποφάσισα, ήταν το μάθημα που έπρεπε να πάρω από σένα. Άσε δε μασάω... Αυτό είναι μάθημα άλλου καμαριού, του Πλούτωνα. All or nothing.

Κρ.: Μικρή, ανόητη, υπεροπτική, τρισάθλια Καβουρίνα. Σε πετάω στην αρένα και σε κάνω κομμάτια.

Sel.: Ok... See you in hell asshole. Just you and me.

http://www.youtube.com/watch?v=lsLXQEeLiI0&feature=channel

(πόσο μου αρέσω όταν νευριάζω! μου,χα,χα,χα,χα!)

Για μια Παρθενούλα που μου είπαν πρόσφατα νέα της, σοκαρίστηκα και στεναχωρήθηκα πολύ.

Γιατί οι τιμωρίες θα έπρεπε να έχουν πράγματι εκπαιδευτικό χαρακτήρα κι όχι αυτόν της καταστροφής.

Γιατί πρέπει κάποτε να υπάρξει και πραγματική δικαιοσύνη.

Για κάποια δικά μου χρόνια και την άρνησή μου πλέον να λειτουργήσω σε κανόνες δηθενιές.

Γιατί έτσι γουστάρω βρε αδερφέ.