Πριν χρόνια ένα γράμμα εδώ, γενέθλιο δώρο στη μητέρα μου, στάθηκε η αφορμή να γνωρίσω σημαντικούς ανθρώπους. Σήμερα, έχει την γιορτή της. Και είναι αλήθεια, πως της «οφείλω» τη σκληρή και παγωμένη σελήνη μου, αλλά είμαι καρκίνος και πάντα θα γυρίζω εκεί… Τούτες τις περίεργες μέρες, που η σελήνη μου προσπαθεί να καταπιεί το τετράγωνο με τον Κρόνο, νιώθω μια αδήριτη ανάγκη να γίνω εγώ η μαμά της μαμάς μου. Να την προστατέψω, να την παρηγορήσω, να την περιποιηθώ, να την καλομάθω, να της χαριστώ… Θέλω να της πω ότι όλα θα πάνε καλά. Έτσι απλά. Με ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά. Όπως κάνουν οι μαμάδες. Όπως κάνει πάντα κι εκείνη.