Δεν μαρέσει να περιαυτολογώ, ούτε θεωρώ ότι έχω έπαρση...Αλλά τις τελευταίες 1-2 μέρεσ αισθάνομαι ότι ήρθε η δική μου ώρα...Και τι εννοώ με αυτό....Νιώθω λοιπόν τόσο πολύ δυνατή, τόσο έτοιμη και αποφασισμένη, σε τέτοιο σημείο όπου θεωρώ ότι αργά μεν και συνετά δε μπορώ να πετύχω τους στόχους μου...Ίσως να είναι κακό το ότι το νιώθω αυτό σε ότι αφορά την επαγγελματική μου πορεία και ότι συνεπάγεται, αλλά στα προσωπικά μου αισθάνομαι ήδη κατασταλαγμένη, ερωτευμένη, ισορροπημένη και δεν με απασχολεί τίποτα, γιατί θεωρώ ότι τουλάχιστον σε αυτό το σημείο η ερωτική μου ζωή είναι σε πολύ καλή φάση.

 

Πώς μπορεί όμως να εξηγηθεί αυτό το προαίσθημα, ένστικτο, ετοιμότητα; Πείτε το όπως θέλετε...Θέλω να κάνω 1-2 πράγματα ακόμα, και να συνεχίσω να εξελίσσομαι γύρω από αυτά. Και νιώθω ότι σύντομα θα "ανταμειφθώ"... Κουράζομαι πολύ, προσπαθώ χωρίς σταματημό, η ηθική ικανοποίηση όμως δεν είναι στο peak της. Βέβαια σε αυτό συμβάλλουν και διάφορες καταστάσεις (η φύση του επαγγέλματος μου κατά συνέπεια), αλλά και πάλι εγώ δεν το βάζω κάτω. Πέφτω, πολλές φορές από την κούραση, από την έλλειψη του αγαπημένου ανθρώπου, από τα καθημερινά προβλήματα, αλλά είμαι εδώ για να εκφράσω που δεν εκφράζεται και πολλές φορές από το ζώδιο μας... Είμαι δυνατή και έτοιμη για να αντιμετωπίσω και να κάνω τα πράγματα που θέλω...και μέσα από αυτά να ευχαριστήσω και να κάνω χαρούμενους του ανθρώπους μου (αλοίμονο, τι καρκίνος θα ήμουν άλλωστε)...

 

Θέλω να συγκρατήσω τον εαυτό μου και αυτήν την εσωτερική δύναμη, και τα καταφέρνω...Είμαι σιωπηλή, δεν λέω πολλά και όσο και να θέλω να αυτο-αναλύσω τον εαυτό μου (ως ψυχολόγος) δεν μπαίνω στην διαδικασία, γιατί πολλές φορές δεν ξέρεις που μπορεί να οδηγηθείς (στην τρέλα ίσως;)...

 

ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ και νιώθω καλά....Θα τα καταφέρω....Το ξέρω...Δεν βιάζομαι, αλλά ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά....

 

Ίσως τελικά να είναι απλά η ανάγκη μου να ακούσω όλα αυτά που έγραψα παραπάνω, αλλά είμαι τυχερή γιατί τουλάχιστον μπορώ ακόμα και ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ....