Τι συμβαίνει με τα καρκινάκια ρε παιδί μου....Ο ουρανός στο κεφάλι μας....Ολα γκρεμίζονται και έτσι ξαφνικά μας αποχαιρετούν....χωρις να προλάβουμε να αντιδράσουμε ή έστω να καταλάβουμε γιατί....και έτσι μένουμε μόνοι με χιλιάδες ερωτηματικά για το τι ζόρι τραβάνε με την παρτη μας όλοι....ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ και απομυθοποιηση των πάντων....Σαν να επιβαλλεται μια μοναχικοτητα και εγκατάλειψη....ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΟΝΤΙΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΦΗΝΟΥΝ ΜΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΙΣΩΚΑΡΦΩΜΑΤΟΣ ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΩΣ.....Και εννοειται οτι απλά χαμογελάμε,ενω μέσα μας βράζουμε...