Gretel νομίζω πως στο έχω ξαναγράψει και σε άλλο post σου, αλλά ο τρόπος που γράφεις μου θυμίζει πάρα πολύ εμένα! Θα συμφωνήσω με τη Happy και θα προσθέσω ότι συνήθως σε τέτοιες φάσεις που περνάμε είναι πάρα πολύ δύσκολο να σκεφτούμε θετικά κ συνήθως τότε είναι που έχουμε την ανάγκη ενός φίλου που βοηθά να "πάρουμε λίγο μπροστά" και να προσπαθήσουμε να βγούμε από τη ζώνη του λυκόφωτος. Μετά από εκεί είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. Αν έχεις έστω κι έναν τέτοιο άνθρωπο κοντά σου, είσαι πολύ τυχερή!
Και το λέω αυτό, γιατί εγώ σε αυτή τη φάση αισθάνομαι ότι δεν έχω κανέναν πραγματικό φίλο και κάποιες μέρες είναι ιδιαίτερα δύσκολο να περάσουν. Το παλεύω όμως! Άλλωστε the show must go on! Σωστά?
Ξέρετε τι λένε για την αυγή και το σκοτάδι έτσι; Γιατί ρε απιδιά τέτοια χάλια; Έγινε κάτι συγκεκριμένο ή έτσι απλά είναι η φάση; Το καλοκαίρι δεν είναι απλά μια εποχή. μπορεί να γίνει modus vivendi! Το μεγαλύτερο μανίκι είναι να νικήσουμε τον εαυτό μας, όταν μας μπαίνει εμπόδιο. Όλα τα άλλα λύνονται. Ακούστε τη και λίγο Ζεν τη δουλειά... Στην τελική είμαστε όλοι star children!
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...