" Κάτω απ' το μαξιλάρι είναι ένα βαθύ πηγάδι
που μέσα κατοικούν οι ψυχές που σ' αγαπούν..."

                                 Θανάσης Παπακωνσταντίνου




 "Δεν πιστεύω στο Θεό. Όχι με τον τρόπο σου. Αλλά πιστεύω όταν λες πως ήρθα στον κόσμο χάρη στην προσευχή σου στην Αγία Βαρβάρα...", είπε γελώντα ς στη μάνα κι εκείνη κατάλαβε χωρίς να θέλει περαιτέρω εξηγήσεις και του χαμογέλασε.

Για να γεννήσει το δεύτερο παιδί της είχε συμβουλευτεί μια επί γης εκπρόσωπο του Θεού. Μια γυναίκα που ζούσε σαν καλόγρια με τις κόρες τις στο διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας, διωγμένη μάρτυρας από τον τόπο της. Καταγόταν από την Κούλουρη, την οποία εγκατέλειψε λόγω ενός θαύματος που την άλλαξε όταν μια πλημμύρα κατέστρεψε το πλούσιο σπίτι της και την άφησε στο δρόμο, έχοντας απομείνει με μια εικόνα, αυτή της Αγίας Βαρβάρας. Από τότε, κάθε χρόνο στη γιορτή της αγίας, μετέτρεπε το σπίτι της σε ναό και στο τζάμι που προστάτευε την εικόνα έλαμπε ένα μικρό αστέρι.

Όχι, δεν ήταν η αντανάκλαση από το φως της λάμπας στο γυαλί... Ήταν ζωντανή απόδειξη της δύναμης της προσευχής της "ηγουμένης" της πόλης. Εκείνη είπε στη μάνα να κάνει τρεις λειτουργίες για να μείνει έγκυος, και έτσι έγινε. Θα έδινε στο παιδί το όνομα της αγίας, αλλά δεν το έκανε αφού γέννησε αγόρι και δε μπορούσε να το ονομάσει "Βάρβαρο", δεν ήταν θέλημα Θεού... Η γέννα ήταν δύσκολη , ο βάρβαρος υιός έβγαινε στον κόσμο ανάποδα, με τα πόδια αντί το κεφάλι, και ίσως να πέθαιναν μαζί στο ανοιξιάτικο ξημέρωμα... Αλλά το θαύμα έγινε ξανά, απο μεθόδους γιατρών θαυματουργές σαν την αντανάκλαση μιας λάμπας σε τζάμι!

Οι κίνδυνοι στον κόσμο παραμονεύουν για τα παιδιά, ο Χριστός είναι μέσα στο ξύλινο σταυρουδάκι που φοράμε στο λαιμό, και τα λόγια των προσευχών που δεν καταλαβαίνουμε βγάζουν αγιασμό απο τα μάτια όταν κλαίμε. Υποφέρουμε. Σαν την Αγία Βαρβάρα που ομολογούσε την πίστη της ζεματισμένη με καυτό λάδι στο καζάνι των ειδωλολατρών. Μόνο η αγάπη γιατρεύει τα τραύματα. Μόνο ο Ιησούς σώζει.

Η αγάπη, σώζει.

Το αγόρι μεγάλωσε και κοινώνησε με κόκκινο κρασί και παξιμάδι κρητικό ακάλεστο σε ένα γαμήλιο τραπέζι, κάποιο από τα τελευταία βράδια - τα πρώτα της συντέλειας του κόσμου. Είχε άλλη μάνα δίπλα, άλλες, χαρούμενες, τραγουδιστές προσευχές που πραγματοποιούν τα θαύματα.

Αστεράκια σε γυαλί, τοκετούς, φωτιές στους δρόμους, τον κόσμο που αλλάζει σε ένα βράδυ όταν ξυπνούν τα παιδιά και καταλαβαίνουν πως από καιρό κάτω από το μαξιλάρι είναι ένα βαθύ πηγάδι...