Adagio in G Minor - Tomaso Albinoni


Καμμία λύτρωση δεν περιμένω. Έγραψα ένα κομμάτι ημιτελές και ολοκληρώθηκε μετά από δυο αιώνες, και με θαυμάζουν ακόμα. Ένα adagio που εξυμνώ τον πόνο. Θρησκευτικές εκδηλώσεις για τα πάθη του Χριστού,  στιγμές συγκίνησης σε συναυλίες συμφωνικής ορχήστρας. Αυτή είναι η δόξα μου. Και δεν περιμένω κανένα να με σώσει.

Έχω ήδη πεθάνει και ανάσταση δεν θα ζήσω ποτέ. Απλά το μυαλό μου γίνεται καρδιά και ψυχή, σε σώματα ξένα από μένα, και είμαι τόσο εγωιστής που θέλω να γίνω Άλλος. Χαμογελώ, και νομίζεις πως τα δάκρυα τρέχουν επειδή είμαι με το πιστόλι στον κρόταφο. Χαμογελώ και αισθάνομαι Ανώτερος, κάτι που δεν καταλαβαίνεις και με κάνεις να κλαίω. Η γυναίκα και τα παιδιά μου, περιμένουν στο σπίτι με το μεσημεριανό γεύμα και αναμμένα κεριά στο δαντελένιο τραπεζομάντηλο.

Είναι μοναχική η πορεία στις νότες. Παίζονται τα αισθήματα και οι ελπίδες μου μέτρο-μέτρο, και έχω κατανόηση για κάθε λάθος στην εκτέλεση. Αλλά λέω όχι από τελειομανία, και γράφω συνθέσεις για να μείνουν για πάντα γραμμένες και άψογες. Το Σολ Μινόρε με γέμισε με ζωή και θάνατο, ξεπέρασα τον κόσμο και περπατάω στη θάλασσα σαν Χριστός. Είνα αληθινά τα θαύματα, είμαι από τους λίγους πιστούς. Βιολί, όργανο, πνευστά, και όλα αυτά είναι αρμονία που σε γεμίζει θλίψη και αλήθεια. Πράσινα δάση στα βόρεια της Βιέννης και καταγωγή ιταλική. Πύργοι που ζούσαν πριγκήπισσες με περίσσια πάθη και υπηρέτες με ζωή άθλια. Βρώμα στα σοκάκια και λαμπερές δεξιώσεις στην αυλή του Αυτοκράτορα. Έρωτες νέων και θάνατοι άδικοι. Μωρά που κλαίνε και γέροι που υποφέρουν από άνοια.

 Ατελέσφορες προσπάθειες και παραιτήσεις από αδυναμία χαρακτήρα. Αγροί και πολιτείες. Φτηνά ποτά και πλούσια λόγια. Θρησκευτικότητα και αθεΐα. Αγάπη. Πόνος. Υπέρβαση. Αθωότητα. Εγωισμός. Αλήθεια. Πώς να τα χωρέσω όλα σε ένα σώμα; Το πεντάγραμμο είναι ο δρόμος, η πραγματικότητα που μοιάζει ψεύτικη αλλά με χωράει ολόκληρο. Απλώνω το χέρι και όποιος το πιάσει... Έχω μελωδίες να μοιράσω και είμαι μόνος στο πλήθος. Πάλλομαι και δεν έχει η μουσική ηχώ που τη γυρίζει σε εμένα. Πενθώ και διαλύομαι στο χώρο και το χρόνο.

Έγινα ήχος και άλλαξα πολλά ονόματα για να με ακούν, και θα αλλάζω για πάντα. Aυτή λοιπόν είναι η μουσική μου. Να ξέρεις πως...

Με λένε Τομάσο.