Κυριακή πρωί. Λιακάδα έξω και τύπους με ακορντεόν να τραγουδάμε «αγαπώ γιατί σαι ωραία».

Κι ένας ακόμα οικογενειακός καυγας. Ετσι για να δεσει το γλυκο.

Ένταση, εμμονές, απωθημένα, βαριές κουβέντες, φωνές. Πόλεμος πάντων κατά πάντων. Κι εσύ να λες «δεν θα ασχοληθώ, δε θα μπω σε αυτή την κωμικοτραγική κατάσταση για άλλη μια φορά. Θα κλειστω στο δωματιο, θα βαλω μουσικη και θα αγνοησω. Όπως ακριβως εκανες και ως εφηβος, μονο που τοτε ειχες κασετα στο walkman ενώ τωρα youtube στο laptop. Παντως ακους ακομα τα ιδια, Αγγελακα δηλαδη, και αγνοεις η προσπαθεις να αγνοεις. Ακους μια πιο βαρια κουβεντα να ακουγεται, δεν αντεχεις αφου ο λυγμος πηγαινοερχεται στο λαιμο, μπουκαρεις στο άλλο δωματιο που σφαζονται να σφαχτεις κι εσυ. Ακους κατηγοριες, αμυνεσαι, κι μεσα σε ολην την βαβουρα στο τελος ακουγεται μονο ένα ερωτηματικο εγω. «εγω?εγω?εγω?» Και αμεσως μετα ένα θαυμαστικο «όχι,εσυ,εσυ,εσυ». Το αιμα που λες εχει ανεβει στο κεφαλι, ξερεις ότι ακρη δεν θα βγει, επιστρεφεις κλαμμενη στο δωματιο και λες να ποσταρεις κατι αναρχο-εφηβικο για γονεις κι ετσι να σου φυγει κι από μεσα σου ολη αυτή η ενταση. Κανεις ένα τσιγαρο και το μετανιωνεις. Αλλωστε, παντα θεωρουσες πολύ pathetic  να μιλας για τους οικογενειακους καυγαδες. Εχουν περασει χρονια από τοτε που ησουν εφηβη και δεν κολλαει με τιποτα να κλαιγεσαι ότι τσακωνεσαι με τους δικους σου. Ωπ, τι ακουω, τωρα το παραξηλωσαν μεσα, παω να κανω μια ακομα παρεμβαση. Η οποια οδηγει και σε άλλο κλαμα. Και σκεφτεσαι να φυγεις, να φυγεις, να φυγεις. Ξαναγυρνας στο δωματιο μεσα στην απολυτη θλιψη, κανεις άλλο ένα τσιγαρο και κλαις. Ξαναματαγυρνας στο άλλο δωματιο, αποφασισμενη απ τη θλιψη και ηρεμη υποτιθεται. Ανακοινωνεις με εκεινο το κομπο στο λαιμο και για 80στη φορα ότι αφου με θεωρειτε τοσο μεγαλο προβλημα να φυγω και να μην σας ενοχλω. Και περιμενεις να συνεχιστει το derby. Αλλα δεν συνεχιζεται, απεναντιας..Αφου βγηκε η ενταση και η κακια, σειρα εχει και η αγαπη. Το εγω είναι και παλι ερωτηματικο αλλα τωρα είναι «εγω?δεν σʼαγαπαω εγω?» Καμια σχεση όπως καταλαβαινετε, ε? J . Κι ακολουθει ένα αντιστοιχο «ναι,εσυ,εσυ!». Και μετα παραπονα και αγκαλιες. Ο πριν λιγο εχθρος μοιαζει τοσο αδυναμος τωρα κι εσυ μαζι του συμμαχος στην αδυναμια. Και λες «γιατι επρεπε να γινει παλι αυτό τωρα, γιατι?» Απαντηση δεν θα δωσεις όμως και οσο και να προσπαθεις να τα ριξεις στους γονεις και στα τραυματα που σου εχουν κανει. Τωρα, φασκελοκουκουλωστα, ειστε ενηλικες ολοι και  δεν μπορεις να τα ριξεις πανω τους οσο κι αν το θες. Τεσπα, το θεμα λυθηκε, ολοι τωρα γελανε μεσα, αλλοι πανε για καφε κι όλα καλα όλα ωραια.

Θυμηθηκα οτι εχω να γραψω σε ένα yearbook, πως το λενε αυτό και καλα. Και καπου ρωταει πως θελεις τον εαυτο σου σε τοσα χρονια από σημερα. Ε ναι λοιπον, πανω απ ολα θελω μια ελληνικη οικογενεια, που ο ημιχοντρος 50ρης αντρας μου να βλεπει το γαβρο στην βεραντα, εγω να παλευω να βγαλω τους κεφτεδες απ το τηγανι για να χουν κατι να τσιμπησουν και τα παιδια να σκουζουν σαν δαιμονισμενα!!!

Αλλα pls μπορουμε να πηδηξουμε το κομματι με τους καβγαδες?????

Χεχε!Φιλια σε ολους, παω κι εγω για καφε..