Μια μικρη αφιερωση στα κοριτσια μου:

·         Που ακουγανε Nirvana, φοραγανε φουστανι με κυκλους από χλωρινη και 5 σκουλαρικια στο αυτι.

·         Που δεν βαζαν γλωσσα στα γαλλικα ,που καναν τις κοπανες τους μαζι μου, που πηγαμε σε πορειες μαζι.

·         Που,ναι, τοσα χρονια μιλησαμε για τεχνη, λογοτεχνια,δικαιοσυνη, πολιτικη, για τη Μεση Ανατολη (εκει ολες μοιραστηκαμε την αγνοια μας) αλλα παντου κολλουσε κι ενας γκομενος στη κουβεντα.

·         Που πηραμε μαζι τα πτυχια μας και  φαγαμε μαζι καρπουζι στο καμπινγκ.

·         Και αλλα πολλα, μια ζωη ολοκληρη...!



Μια μικρη αφιερωση για να πω καπου ποσο πολύ τις καμαρωσα σημερα!!! Που εγιναν τωρα πια ολοκληρες γυναικες, να ξεκινουν τις δικες τους επιχειρησεις η τις δικες τους οικογενειες! Ωραιες, σωστες, χαρουμενες!

Και που συνεχίζουν να με αγαπανε το ιδιο και περισσοτερο, παρ ολο που ξομεινα λιγακι πιο πισω (ισως καπου στην εφηβεια ακομα) και που αν ηταν άλλες θα μπορουσε να μην ταιριαζω με το ντεκορ τους...



«Ναι, δωστε μου μισο ακομα....Κατι σκεφτομουν..Ναι, κανω το τσιγαρο κι ερχομαι..Ναι, ρε κοριτσια, λεμε, δεν αργω...!»