Ο τελευταιος σταθμος - ιδιος παντα.
 
Γυριζω παντα στην εστια
συρικνωση και απολογισμος
οσα ταξιδια κι  αν μαζεψω -ολιγοροια
δεν εχει πονο η διαπιστωση
μια μελαγχολικη ομολογια .

κι υστερα ερχεται παντα εμπρος μου
ο λογος εκεινος του ποιητη
μα πως κατεκτησα τον κοσμο
κι εμεινα παντα ο κενος. ο  λιγοτερος χειροτερος εχθρος?
μες στους απο ψυχης δικους μου
αενανα αλλοτριους εχθρους?

Μα με ποιον συναθλητη να μοιραστω το ψεμμα?

Ανηλιαγα  χωρις κορμι ορθωνονται ολοι οι εχθροι
εκεινοι που με χουν ταισει κρεμα
αλλυχτωντας με χουν κοιμησει
ολα τα  νανουρισματα τους...

με καταδικαζω  να επιστρεφω , σαν λιμασμενο σκυλι
σ' οτι με μπλαστη κραδαινωντας
φλεγομενα με βια ματια ασθαιμωντας
σαν κουκλα μπαρμπι  οριζοντιως απετυχα
 να αποτρεψω.

Μπορω να με θαυμασω ξανα ,
ΙΔΙΑΝ  η τραχυτητα μου
ολογραμμα
οι δαφνες - νεκρογαρυφαλλα σε μια λαλια.
εκπιπτει η φωνη μου και αγομαι
αιωνια σιωπη
εκει ισως εκει να οριστει αν ειμαι σπουδαια,
φαιδρο λογοπαιγνιο-
μια σιχαμαρα ειχα παντα για τα λεξομανη επιτραπεζια
μια κουραση που τοσο μα τοσο αξια τα
 παιζω καθε  πρωι.

Thank you stardome with all my heart!

Κρονος στον 4.


Υ.Σ. Κι εχω του δια να του πω πολλα τραγουδια , γλυκα λυπητερα και ορθοφωνα - ευελπιστω να ειναι ανεκτιικος στο σημερινο μου φαλτσο.

Αφιερωμενο στον κανεναν ή τουλαχιστον ενα που ισως να πιασει την απογνωση ενος απεγνωσμενου παραλληλισμου.