Λιγο πριν φυγω , οριστικα
κοιταω πισω μια σταλια
μια φευγαλεα ματια ετσι σενα χαρσομυνο κενο που κανει καδρο τα παλια
ονειροξυστης
πλεονασμος μιας λεξης που αφορα το απαν του κατοικημενου
και ποσο πληρωσα
να ειμαι εγω το ΙΔΙΟΝ - κοινο , ενα, μιλωντας με 1000 προσωπα, ξανα.
αγνωστο μενει.

Μου χει τελειωσει η χαρα
αφοπλισμενη απο τον ουρανο και τον κλαυσιγελο που αυτος τυχαια μπορει να φερει.

και δεν θελω αλλο να λεω ψεμματα
παω για αναπαυση κλινος
απο  αυτες που οι λοιποι
κανουν ροζ μπουμπουνιερες και δραματα

ΩΡΑΙΑ.

μου λεω ψεμματα κι ανυπομονω
μια αστραπη νυχτος

δεν θα με ξαναεφευρω κι αυτο ειναι απειλη πιοτερο απο υποσχεση.
silence.


Naklin = το χιονι που ξεχασαμε