Αφήνω τα περισσότερα πίσω μου και προχωράω. Ανθρωποι που δε με σεβάστηκαν, που δε με υπολόγισαν, που ηθελημένα επέλεξαν να με πληγώσουν, που θέλησαν να με εκμεταλλευτούν με διάφορους τρόπους ... τους δώθηκαν ευκαιρίες πάμπολλες να το ξανασκεφτούν, δεν έλαβαν τα σημάδια της δυσαρέσκειάς μου, τί να κάνουμε? Ηταν όμως σημάδια ρε γαμώτο! Ηταν σημάδια ... Εχω κι εγώ μια ζωή να ζήσω χωρίς να κρύβομαι, χωρίς να νιώθω ότι χρωστάω κάτι σε κάποιον, χωρίς να νιώθω ενοχές ή ότι προσβάλλω κάποιον. Γιατί πραγματικά δε χρωστάω τίποτα και σε κανέναν, παρά μόνο στους γονείς μου που δε ζουν. Ενας καλός μου φίλος πριν από κάποιους μήνες μου είχε πει πως με την τόση διαλλακτικότητα και ανοχή σε διάφορες καταστάσεις που δείχνω καταντάω να καταλύω τα όρια του αυτοσεβασμού μου. Είχε απόλυτα δίκιο. Δε θέλω να με αλλιώνει άλλο αυτό. Δεν είμαι έτσι, δε θέλω να είμαι έτσι. Κάποια στιγμή όλο αυτό το να είσαι τόσο ανεκτικός, το να αντιμετωπίζεις σαν "υπεράνω" τις παρορμητικές ατσαλιές, τις χαζές και κακές αντιδράσεις, τα άσχημα λόγια, τα "πειράματα" πάνω στην ψυχολογία σου ανθρώπων δικών σου, που σε γνωρίζουν και ξέρουν ότι σε κάποιο βαθμό μικρό ή μεγάλο πάντα κάπου η "ατσαλιά" τους σου κοστίζει σε απογοήτευση, σε μαυρίλα, σε δυστυχία ακόμα, κι ας μην το δείχνεις τόσο φανερά, καταντάει να σε πνίγει και τη θηλιά την έχεις βάλει εσύ ο ίδιος στο λαιμό σου ... απλά οι άλλοι πάνε και τη σφίγγουν κάθε φορά κατά πόσο τους γουστάρει. Δε γουστάρω ούτε θηλιές στο λαιμό μου, ούτε ασκήσεις αντοχής πνιξίματος. Υπάρχει μια ζωή που πρέπει να φτιάξω όπως την ονειρεύομαι, και είναι η δική μου ζωή, έχω σχέδια μικρά, εφικτά, μετά πιο μεγάλα, απίθανα, τρελλά, και υπάρχει μια επαγγελματική ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε και γραπώνομαι δυνατά απ΄αυτή (και ειλικρινά πάντα οι επαγγελματικές προκλήσεις έρχονται τη στιγμή που περισσότερο τις χρειάζομαι) το έβλεπα να έρχεται και δεν ήθελα να το πιστέψω ίσως γιατί η μαυρίλα των υπολοίπων επέτεινε την εγγενή μου επιφυλακτικότητα. Είμαι εδώ, δεν κρύβομαι από κανέναν και τίποτα, δεν έχω κάνει κάποιο κακό ηθελημένα, δε μου χαρίστηκε τίποτα, έχω μια ηλίθια καλή πρόθεση για τα πάντα και τους πάντες και τη διατηρώ μέσα μου πολύτιμο θησαυρό που δε θέλω να μου τη μαυρίζει κανένας και τίποτα ... και προχωράω ... ΜΟΝΗ ΜΟΥ ! Και είναι ανακουφιστικό !