Eίμαι εδώ για να μιλήσω , συνέβησαν τόσα στον καιρό μου : πόλεμοι επαναστάσεις όμως το ίδιο στάθηκα αυτόπτης μάρτυς και σε πολλά φανταστικά περιστατικά –
Με λίγα λόγια ένας θαυμάσιος οδοιπόρος , ακριβώς γιατί δεν έχω πια που να πάω
Κι ύστερα καθώς νυχτώνει λέγοντας λόγια τρελά σαν νεότητες ή βοηθώντας τον ομοφυλόφιλο να κοιμίσει τα θλιμμένα του μαλλιά πράγματα τόσο συνηθισμένα που γίνονται εφιαλτικά

Μπαίνουμε στον υπόγειο σιδηρόδρομο και βγαίνουμε σε αγνώστους σταθμούς τη νύχτα αλλάζουν τις πινακίδες των δρόμων κάνεις δεν ξέρει που πάει
Ρωτάμε αλλά η απάντηση υπάρχει μόνο όσο δεν τη γνωρίζουμε είμαστε το όνειρο ενός μανιακού η μεγαλοφυΐα ενός τρελού που δραπετεύει μέσα σε μια λέξη κι άλλοτε έρχονται στιγμές που πρέπει να πεθάνει κανείς – ίσως γι αυτό τα βράδια παίρνουν κάποτε μια μαγεία που δεν την έχει η ζωή

Έφηβοι θέλαμε να αυτοκτονήσουμε , σκαφτόμαστε τον εαυτό μας νεκρό στη μέση της κάμαρας και όλο τον κόσμο γεμάτων έκπληκτο θαυμασμό –
Τελικά αναβάλαμε απ το φόβο μήπως δουν ως το βάθος της ψυχής μας

Μια καρεκλά που πέφτει , μια λάμπα που σβήνει γίνονται άξαφνε τα ακατανόητα παιχνίδια μιας άλλης ζωής – εκεί που ζήσαμε πάντα

Εδώ κανείς δεν μας γνωρίζει , σαν τον θεό που είναι ακατάληπτος μέσα στο ίδιο του το σπίτι

Πίσω από κάθε μέθυσο στέκει μια παλιά πικρή λέξη που του ήπιε όλο του το κρασί
Κι οι κρεμασμένοι – άνθρωποι ταπεινοί που πρώτη φορά στάθηκαν στο ύψος τους
Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει
Οι μυρουδιές έχουν την παιδική μας ηλικία
Μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο ωραία ταξίδια
Κι εγώ δεν έχω άλλο όπλο από το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες και να τις πιστεύω

(ω γυναίκες που σας αγάπησα σε ολονυχτίες συμφορές )
Θα έδινα ένα βασίλειο για μια παιδική νύχτα : οι γρύλοι τα γαυγίσματα μακριά , ένα τραγούδι που σβήνει , τα ψιθυρισμένα λόγια κάτω από τα δέντρα της ωραίας εξαδέλφης και του μεγάλου αδελφού που σε λίγο γίνονται στεναγμοί – κι οι δυο τους έχουν πεθάνει
Από τότε όλα τα λόγια που λέω έχουν κάτι από τη θλίψη ενός χαμένου φεγγαριού
Και πάντα η αίσθηση ότι ξαφνικά έχω χαθεί
Ή τέλος πάντων ότι βρίσκομαι κάπου αλλού από κει που ήθελα και ονειρευόμουν
Ένας δρόμος μακρύς από αυτούς που παίρνει πάντα κανείς μόνος του
Η νοσταλγία που μιας ολόκληρης αιωνιότητας πριν γεννηθούμε
Κι ίσως μόνο το ανεκπλήρωτο να δίνει κάποιο νόημα στη ζωή μας
Τα παιδιά τρέχουν κυνηγώντας φύλλα ή αινίγματα
Λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δυο δισεκατομμύρια εκδοχές για ένα και μοναδικό κόσμο

Τ. Λειβαδίτης