Σάββατο βράδυ, ξημερώματα του Αγίου Βαλεντίνου, σε τούτον τον διαβολότοπο όπου δε μʼ έριξε καμιά κακιά μοίρα να ζω (οι μοίρες μου όταν γεννήθηκα είχαν tea break προφανώς και δε μπορούσαν νʼ ασχοληθούν με μένα, ασχολούνταν με ginger biscuits!) αλλά μόνη μου πήγα, παρά το αέναο αμλετικό δίλημμα του καιρού (to rain or not to rain, that is the question) και εις πείσμα όλων των πλανητών που αναδρομούν, οι μοναχικές καρδιές της πόλης αποφάσισαν να κάνουν ηρωική έξοδο από το καβούκι τους γεμάτες ρομαντικές προσδοκίες για τη βραδιά. Μαζί με δύο τέτοιες μοναχικές ψυχές, με ήλιο στον Κριό και με υπομονή στον Κριό (δηλαδή μηδενική), βγήκα κι εγώ, το τρίτο ζευγάρι κεράτων στο κοπάδι. Έβαλα τον Κρόνο που κυβερνά τον Ήλιο και την Αφροδίτη μου, σʼ ένα άνετο μίνι φόρεμα, στα μαύρα μυτερά μποτάκια μου, στη μαύρη μάσκαρα της Lancome και το μαύρο μολύβι της Chanel, έβαλα τον Πλούτωνα σʼ ένα Pure Poison Elixir by Christian Dior για έμφαση στην οικοθεσία Ηλίου και Αφροδίτης, κι ένα βαμβακερό εσώρουχο –κρονίου χρώματος, πάντα- με τη Hello Kitty ζωγραφισμένη στα οπίσθια προς αποτροπήν οποιασδήποτε άκαιρης εμφάνισης της λιβιδούς σε συνδυασμό με την προαποφασισμένη κατανάλωση αλκοόλ.
Τα μοναχικά κριάρια είχαν το βλέμμα «ήμουν καλό παιδί όλο το χρόνο, άγιε μου Βαλεντίνο» και το μοναχικό κατσίκι αφού είχε καταχωνιάσει με επιμέλεια τους Ποσειδώνες του στα τρίσβαθα του Moleskin ημερολογίου του έβγαινε με το περήφανο βλέμμα που έλεγε «Βαλεντίνο, εμένα με κάλυψε ο άγιος Βασίλης για φέτος, δε θέλω τίποτα από σένα, πήγαινε αλλού που σε χρειάζονται».
[Χρονική παρέκβαση κατά τα πρότυπα του Προυστ: Πέρυσι, o άγιος Βαλεντίνος μου είχε φέρει έναν Παρθένο, ω, ναι, έναν αναλυτικό, παρατηρητικό και δύσκαμπτο λεκτικά Παρθένο, αγνώστου ωροσκόπου. Μαθηματική ιδιοφυία, που έπαιζε πιάνο με το πάθος του Glen Gould, και τσέλο με την ακρίβεια του Yo Yo Ma και ζωγράφιζε γεωμετρικά σαν καλός μαθητής του Kandinsky. Μήπως, λέω, μήπως, αναρωτιέμαι δηλαδή, θα ζητούσα πάρα πολλά, άγιε μου Βαλεντίνο, αν σου ζητούσα να μην ήταν και... σχιζοφρενής? (Κι όταν λέω, σχιζοφρενής, δεν εννοώ τους συνήθεις «σχιζοφρενείς» που παραδοσιακά ελκύω και κυκλοφορούν ακόμα εκεί έξω ελεύθεροι, εννοώ από τους άλλους, τους κανονικούς, αυτούς με τα χάπια, και τους γιατρούς και τις κλινικές και τα όλα τους). Το ότι με έψαχνε όλη μέρα για να με βρει και να με σκοτώσει γιατί...άστο, την αιτία και τη συνέχεια της ιστορίας θα την αποσιωπήσω γιατί όλοι θα μου πείτε, Miss, είστε φαντασιόπληκτη, αλλά σας βεβαιώ εγώ μόνο δύο ανθρώπους ξέρω με τόση φαντασία: τον Όμηρο και τον Φώσκολο. (Την αξιοπιστία των λεγομένων μου μπορούν να την επιβεβαιώσουν μόνο άνθρωποι που έχουν στο γενέθλιο χάρτη τους Ήλιο και Αφροδίτη σε εξάγωνο με Ουρανό επειδή ξέρουν τη συχνότητα της εμφάνισης του απροόπτων από το πουθενά).Τέλος παρεκβάσεως.]
Επιστροφή στην ίδια ημερομηνία, ένα χρόνο μετά. Η pub είναι ζεστή και άνετη, η μουσική είναι υπέροχη, η ευτυχία έρχεται και επανέρχεται με διάρκεια τριλέπτου, όσο διαρκεί ένα τραγούδι των A-Ha ή της Cindy Lauper, το ρούμι είναι υπέροχο, η Coca Cola δεν είναι ξεθυμασμένη κι ενώ τα κριάρια ξύνουν τα κέρατά τους στο τραπέζι εκλύοντας κύματα αρνητικής ενέργειας το κατσίκι χοροπηδάει χαρούμενο για τον καλύτερο λόγο απʼ όλους: για κανένα λόγο απολύτως.
Διάλειμμα για ποτάκι στο τραπέζι, ένας νεαρός απέναντι χαμογελάει στο κατσίκι, το κατσίκι δεν ανταποκρίνεται, ο νεαρός επιμένει, τα κριάρια αγριοκοιτάνε το κατσίκι που συνεχίζει να πίνει και να κουνιέται αδιαφορώντας -αν και ο νεαρός είναι πολύ χαριτωμένος, indeed-, «δε θέλω», λέει το κατσίκι στα κριάρια, «γιατί», επιμένουν και ξαναεπιμένουν τα κριάρια που έχουν καταληφθεί από αγιοβαλεντινισμό, «γιατί δε θέλω κανέναν», απαντώ με κατσικίσια πραότητα και περηφάνια (ενώ από μέσα μου ουρλιάζω χωρίς κανέναν Κρόνο να με συγκρατεί, «γιατί προφανώς αυτό που θέλω ΔΕ διατίθεται στο σύμπαν και ΔΕ σκοπεύω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μέσα σ΄αυτόν τον εξετευλισμό της αναμονής κάποιου που δε θα ʽρθει ποτέ, ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΗΛΙΘΙΟΙ?»). «Δε θέλω κανέναν», επαναλαμβάνω όσο πιο αργά μπορώ κι έχω τέτοια ειλικρίνεια όταν το λέω που ούτε κάποιος με Ερμή στο Σκορπιό θα διανοούνταν να την αμφισβητήσει («κοίτα να δεις που θα ʽναι κανένας Ζυγός πάλι», γελάω από μέσα μου ενώ για να ενισχύσω νοερά την άρνησή μου, φέρνω στο μυαλό μου εικόνες νεκρικής ησυχίας σʼ ένα μεγάλο πέτρινο κάστρο με τοίχους γεμάτους βιβλία, ένα τζάκι να καίει μόνο του μέρα νύχτα και μια μαύρη γάτα μʼ ένα μάτι μπλε κι ένα πράσινο να κουλουριάζεται ήσυχα στα πόδια μου). Τα κριάρια όμως είναι σε Bridget Jones οίστρο και διαβάζουν τη σκέψη μου και παρακρουσιάζονται, «Miss, σταμάτα να ασχολείσαι με τα ζώδια, θα πάθεις τίποτα στο τέλος», κι ενώ παλεύω να τους εξηγήσω, ο νεαρός πλησιάζει στο τραπέζι και ζητάει ευγενικά να του επιτραπεί να με κεράσει ένα ποτό.
(to be continued)
ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ
ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ