«Θα μου επιτρέψεις να σε κεράσω ένα ποτό», λέει ευγενικά ο νεαρός με ένα διάπλατο χαμόγελο σα χαρούμενος χάνος, ενώ εγώ σκέφτομαι, «τι θράσος να με κοιτάει κατευθείαν μέσα στα μάτια» και βιάζομαι να απαντήσω μες στην έμφυτή μου αγγλική ευγένεια, «σας ευχαριστώ πολύ αλλά θα μου επιτρέψετε να αρνηθώ», ενώ ταυτόχρονα σκέφτομαι πως η χρήση του πληθυντικού αριθμού στα αγγλικά δεν είναι ευκρινής, «κι εμένα να επιμείνω», ανταπαντάει αμέσως. Το ποτό δεν το θέλω αλλά να μη μου μείνει και η απορία...

«Θα το δεχτώ, αν μου δώσεις μια απάντηση που να μ' αρέσει στην ερώτηση που θα σου κάνω», λέω χαμογελώντας, αυτός διστάζει στιγμιαία και μετά βγάζει το κανταράκι του για να ρωτήσει, «τι πιθανότητες έχω να κάνω λάθος, fifty fifty?», «υπάρχουν δώδεκα απαντήσεις, έντεκα είναι οι σωστές και μία η λάθος» λέω χαμογελώντας. «Εύκολο», χαίρεται αυτός, «τι ζώδιο είσαι», τον ρωτάω ενώ φωτίζει το πρόσωπό του πιο πολύ καθώς μου απαντάει περήφανα, «I'm a Libra, λένε ότι είμαστε πολύ καλό ζώδιο!». Τα κριάρια κουνούν τα κέρατα τους με απελπισία κι εγώ σκέφτομαι τη fireworks να μου λέει ότι μάλλον θα έχω καρμικά χρωστούμενα με τους Ζυγούς...Τα κατσίκια μου στον Ηλιο και στην Αφροδίτη, συγκρατούν το αγγλικό χαμόγελο στο στόμα ενώ νοερά αναδύεται από μέσα μου ο Vertex στον Σκορπιό και θέλω: να του δαγκώσω το καρύδι, να του σπάσω τα δάχτυλα των χεριών ένα ένα, να του γδάρω το κρανίο, να του ξεριζώσω την καρδιά, και να την δώσω στον Hannibal Lecter να τη φάει.

«Wrong answer», ετοιμάζομαι να απαντήσω πάντα με αγγλική και κατσικίσια ευγένεια όταν εκείνη τη στιγμή μπαίνει μέσα στην pub ο Ζυγοκαρκίνος του πρώτου μου post στο Stardome και κατευθύνεται ορμητικά προς το τραπέζι μας με ύφος σαν δαρμένος Κούρκουλος. «Γιατί δε σηκώνεις τα τηλέφωνά μου? Γιατί δεν απαντάς στα μηνύματά μου? Γιατί δεν απαντάς στα e-mail μου????», λέει οργισμένα αλλά χαμηλόφωνα. Τα κριάρια ετοιμάζονται να βάλουν τα κέρατά τους μπροστά να με προστατέψουν -το ένα από ένστικτο γιατί ελληνικά δε μιλάει-, σηκώνω το χέρι μου ήσυχα, «I can handle it on my own», λέω, σκεφτόμενη ότι τώρα δεν είναι ώρα να χάσω την ψυχραιμία μου, όχι τώρα, όχι τώρα, όχι τώρα...«Θα σε παρακαλούσα πολύ να φύγεις», του απαντάω χωρίς ίχνος επιθετικότητας αλλά με αξιοπρέπεια και ηρεμία, «σου απήντησα μία φορά κι αυτό όχι γιατί σου άξιζε απάντηση αλλά γιατί δε μου αρέσει ν' αφήνω εκκρεμότητες». «Έλα έξω να μιλήσουμε», μου λέει, «δεν έχουμε τίποτα να πούμε και θα βγω μόνο όταν και άμα επιθυμήσω να καπνίσω», του απαντάω ενώ νοερά εξετάζω την προοπτική να μην καπνίσω όλο το βράδυ. Και την προοπτική να κόψω και το κάπνισμα αν χρειαστεί. Και τότε με πιάνει από το μπράτσο να με σύρει έξω δια της βίας.

Το τι επακολούθησε δε θα το περιγράψω. Θα πω μόνο ότι:

-τα κριάρια ήταν σαν τον Samuel Jackson στο Pulp Fiction

(«How does Mr Wallace looks like? Does he look like a bitch? THEN WHY YOU TRY TO FUCK HIM LIKE A BITCH?») 

http://www.youtube.com/watch?v=eRVm_TAE24A&feature=related

-αν είχε soundrack αυτό που επακολούθησε θα το είχε γράψει o Iggy Pop με τους Stooges

-κι ότι εγώ «φυγαδεύτηκα» άρον άρον από κάτι γέρους Ιρλανδούς με μακριές γενιάδες.

-Και έχασα και το κασκόλ μου. Το καλό.

Τι σου ζήτησα ρε, Βαλεντίνο? Γκόμενο σου ζήτησα? Τίποτα δε σου ζήτησα ρε, Βαλεντίνο...

Moral of the story: Δε θα ξαναβγώ έξω αγιοβαλεντινιάτικα ακόμα κι αν πέσει ο Nick Cave στα πόδια μου να με παρακαλάει γονυπετής, ακόμα κι αν πάει ο Tom Waits στην Παναγιά της Τήνου να με κάνει τάμα, κι ακόμα κι αν μου γράψει ο Σωκράτης Μάλαμας δέκα δίσκους!

Συγγραφέας της ιστορίας: Θεός, Αλλάχ, Βούδας, Κούδας, μοίρα, πεπρωμένο, σύμπαν...ποιος ξέρει...

Για την αντιγραφή: Miss Havisham