Απρίλης,

Τα μπουμπούκια ξεμύτισαν

σαν ανήλικες νύφες

που σημαιοστολίστηκαν,

να προλάβει ο ήλιος

σαν γαμπρός να τα  ιδεί

Κι εκείνη η ζεστασιά

Που κάνει τα χορτάρια

Να ανασαίνουν βαθιά,

Κι ευθύς γεμίζουν υγρασία

Τα μάτια σου και ξυρίζουν

Τα αυτιά σου,

Σε μέρη σκιερά,

Εκεί που δεν καλοπατάει ο ήλιος.

Άσχημα τα σκιερά μέρη

μέσα στη μέρα.

Ποιο άσχημα από όλα τα σκοτεινά

του κόσμου.

 

Μια τέτοια μέρα θάψαμε τη μητέρα.

Εσύ ,κι ο Μπίλις κι ο Τουχόν ο Γάλλος,

Θέλατε να τη θάψουμε όμως όλοι.

Μήτε ο ήλιος να τη βλέπει,

Μα μήτε και η σελήνη

να κορδώνεται

πως τάχα, κάπου ,κάπου

ροβολάνε γύρω της

ζουμπούλια απριλιάτικα ..

 

Κι αφού πενθήσαμε,

για μέρες δεκαδυό,

ώσπου να αλλάξει ανάγκες

το φεγγάρι,

τη θάψαμε πίσω στην αυλή.

Δίπλα στην αγριοκερασιά

τη βάλαμε.

Κι άνθιζε τον Απρίλη,

Και τρώγαμε κόκκινα σαν αίμα

Τα κεράσια,

Μικρά φιλιά, ποτισμένα

όλα με σώμα απʼεκείνη.

Κι όταν η Πασχαλιά ερχότανε,

Και μούγκρισε το καμπαναριό,

κουνιόντουσαν τα φύλλα της.

 

Τόσο πολύ της άρεσε,

η ανάσταση της Φύσης!