Ήλιε μου,

Βασιλιά μου,

Στο ανάκτορο σου ανεβαίνω.

Τούτες τις μέρες του Μαγιού

Που οι άνθρωποι δεν με φοβούνται,

Μαλακώνω σαν τις μέρες

που με γέννησε η μητέρα

αφού πρώτα με τις Γραίες πάλεψε

και τις άρπαξε το μάτι.

 

«Τι βλέπετε μάγισσες;»

«Τίποτα σκοτάδι βλέπουμε, θολούρα.»

«Φέρτε μου το μάτι σας.» κλαίγαν οι γερόντισσες,

 Τυφλές..

«Φύγετε ..ξωπίσω μου,θα δω ότι ποθεί η καρδιά μου..

Κι ύστερα σαν ρόδι θα τον γεννήσω..»

 

Ήλιε μου,

Βασιλιά μου,

Στο ανάκτορο σου ανεβαίνω,

Κάθε που ανθίζουν οι κερασιές

μαλακώνω..

Στο δρόμο σου βασιλιά , ακούγονται

ήρεμα τα πόδια μου πάνω στα πλακόστρωτα σου,

και τα χθόνια θεριά σου σκύβουν το κεφάλι.

Έχουν ξεχάσει πως πριν καιρό

Τους σκότωσα την μητέρα.

Σκύβουν και προσκυνούν.

Γύρισε ο νιός πίσω στο σπίτι,

Λέει το πιο μικρό,

Εκείνο που ξεγέννησα από οίκτο,

Όταν της πήρα το κεφάλι.

 

 

Ήλιε μου,

Βασιλιά μου,

Οι αγροί βρεγμένοι ελάχιστα

Από την περσινή βροχούλα,

Μαγιάτωσαν το νερό,γλύκαινε,

Μύρισε μύρο και γλυκάνισο.

Όμοια κι εγώ μαγιάτωσα.

 

«Τι θέλεις από μένα; Σε ξέρω καλά.

Εσύ δεν ανεβαίνεις ποτέ στα ανάκτορα του ήλιου

χωρίς λόγο ,σʼαρέσει να κυλιέσαι στη ανοιξιάτικη ομίχλη,

Και στα θαμπά σταυροδρόμια των προσκυνητών.»

 

«Ηρθα να πάρω το χρίσμα σου Βασιλιά μου.»

 

«Γιατί να το κάνω σε κάποιον που θέλει τα πάντα κάτω από τον Ουρανό;»

-Δεν έχω απάντηση.Μα να.. βλέπεις τα αστέρια εκεί πάνω; Δύσκολο να τα φτάσω λατρεμένε, πάντα κάτι λείπει κάτι που κόβει στην μέση την καρδιά μου. Το να κομμάτι πέφτει στη γη και γιομίζει τέρατα, δέντρα, ανθρώπους, ανάγκες, δυστυχίες και ευτυχίες. Το άλλο χάνεται στο πεπερασμένο του σύμπαντος και με συνθλίβει μέσα στα άστρα. Κι ύστερα

από μακριά  με το ήμισυ χτύπο του παντός μου γνέφει,

«Νιώθω μοναξιά εδώ που είμαι  φτιάξε  τη γη έναν τόπο σαν κι εμένα να σταματήσω να πονάω.»

 

Έβγαλε ο ήλιος το σπαθί του,

Μια αχτίδα από την καρδιά του,

Έσκυψα και ζέστανε τη δική μου.

 

Κι ύστερα είπε με την αυτοκρατορική φωνή του :

 

“Όλα κάτω από τον Ουρανό!»

 

http://www.youtube.com/watch?v=bS3KdxnZg6E