Θα ανατείλει τωρα,

Εκει που πεθαίνουν τα ονειρα.

 Φυσική νομοτέλεια που

διαχέεται στο άπειρο  επ άπειρων.

 

Κοιμάται ο ήλιος, πριγκίπισσες

Μην τον ξυπνάτε..

Κοιμάται τον ύπνο

Του μικρού θανάτου.

 

Θα ανατείλει τώρα και θα ξεχαστώ.

Ωσαν σβησμένο άστρο.

Κι όσα ροβόλια έθρεψε θα μαραζώσουν.

Ετσι είπαν οι θεοί πρέπει να γίνεται.

Ετσι κι αυτός κάνει.

 

Μαύρισε ο ήλιος.

Εριξε ένα πέπλο σαν τη Χαρίκλεια,

Τη μανα του Οδυσσέα και χώθηκε στη θάλασσα,

Μαύρισε ο ήλιος,σιώπησε,

κρύφτηκε μεσα στα νερά.

 

«Αδέρφια μου, αγαπήμενα μου αδέρφια!

Σκοτείνιασε λιγάκι ο ουρανός.

Μεγάλο θα είναι αυτό το ηλιοβασίλεμα,

Προφύρωσε τα νερά,

ύστερα θα τα βάψει μαύρα,

αφήστε ένα φαναράκι στα κύματα,

τελετουργία νεκρική.»

 

 

« Χθες , νεκρό χθες,

Θα γυρισεις με μακρινό το αυριο,

Που θα σε βάλω να κριθείς;

Καιθα ξυπνησεις με της ζωης τη δευτερη αυγη

Και θα παρω τη γηινη σου μνημη από το γη;

Θα μπορουσες να σηκωθεις με ολους

Τους παλαιους νεκρούς

Μεχρι που η γη να πνιγει με τους δικούς της νεκρούς καρπούς.

Κι ολες οι θαλασσες να λιμνάσουν από τους πνιγμένους.

Και θρήνο στο θρήνο να εξαντήθει η ματαια εφορια της γης.»

 

«Βαρύ είναι το πνεύμα για αυτά που υπάρχουν.

Δε θα κινούσα χέρι για να φτιαξω η να χαλάσω ένα κόσμο.

Ουτε να ζουσα θα μπορούσα μοναχα να πεθαινα.

Γιατί πανω μου ζει το βαρος τον αιώνων,

Και τʼασιγαστο βουητο των θαλασσων καταλει τον υπνο μου.

Θα μποραγα μονο να χασω τον πρωταρχικο στόχο και να χαθώ,

Ωσάν σβησμένος ήλιος,

Θα μποραγα να σβησω τη θεότητα μου από το σκοπο της,

Και να φυσήξω την αθανασία μου στο άπειρο,

Και να μην υπάρχω πια.

Θα μποραγα να αναλωθω και να περασω από την μνήμη του χρόνου,

Στην κενότητα του πουθενά!»