Δεν θυμαμαι ποτε πρωτογνωρισα τον Γιαννη. Μαλλονγιατι όταν ξερεις καποιον από το νηπιαγωγειο, σημαινει απλα «από παντα». Αλλατον θυμαμαι καλα σε ολες τις φασεις του.Ξερεις,από το 1.40 υψος του τοτε, μεχριτον project manager  τουτωρα.

Καλο παιδι και ομορφο.Αλλανευρικο,ρε φιλε. Ναι, συχνα συμβαινει αυτό. Τα παιδια  «με νευρο»  καταληγουν συχνα νευρικα ως ενηλικες.

Τεσπα, εν γενει καλο παιδι,οξω καρδια, με χιουμορ και παλι καλα που δεν εμπλεξε μικρος γιατι τωρα μετετοιες τσιτες, θα ηταν αλλου και φευγα.Η δικη του υπερβολη ηταν παντα ο καφεςκαι το τσιγαρο. Αλλα σιγα την υπερβολη κιολας,θα μου πεις. Να μην στα πολυλεω,ναι σιγά, μέχρι πριν κάνα δυο χρόνια που άρχισε να βαραει περίεργα τιλτ ο οργανισμόςτου και να ψιλοπεφτει λιπόθυμος στο εντελώς άσχετο και μέσα σε κόσμο.  

Τον είδα το πρωί του Σαββάτου.

«Που είσαι μωρη?χαθηκες ρε χαζο!τωρα τικανεις?παμε για ένα γρήγορο καφεδάκι, με περιμένουν στο γραφείο και μετά έχω5*5 και μετά…»

Πίνουμε τα φρεντο εσπρέσομας μέσα στη λιακάδα, λέμε στα σβέλτα τα τρέχοντα και τον ρωταω για τη Βάσω.

Εδώ ωπα..μειώσαμε ταχύτητα…(είναιπερίεργο αλλά η  θλίψη είναι το πιο αργόστροφοπράγμα του πλανήτη τελικά)

«Γιατί ρε συ?Αυτο δεν καταλαβαίνω. Εννοώ, ξέρω δενείμαι και στα καλυτέρα μου…Ξερεις μωρέ, δουλειές μαλακιές κι όλα αυτά με την υγείαμου, με έχουν ψιλοχοντρομαμησει. Και ναι, οκ της ρίχνω τα δίκια της. Δεν φταίειαυτή για τα δικά μου άγχη με τα φράγκα, για τις δικες μου μαλακιές στη δουλειά,για το ότι δε μπορούμε να πάμε μια εκδρομή σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Αλλά…

Αλλά ρε Γκρεης,ναι.. Οκ παρτο κι έτσι. Είμαιμαλακας, ψιλοκαμμενος, ανεπρόκοπος, νευρικός, κυκλοθυμικός, μπιζαρισμένος,σαικο, πες με ο,τι θες, δεν θα σου πω όχι.

Αλλά με εμπόδισε αυτό από το να είμαι κομπλέ απέναντιτης. Σαν άντρας εννοώ? Και όχι μόνο στο σεξ και τέτοια. Εννοω,αληθεια τωρα ρεφιλε, με εμποδισε από το να χουζουρεψουμε μεχρι τις 12 τις Κυριακες στο κρεβατιοι δυο μας με κυριακατικες και κρουασαν από το φουρνο? Με εμποδισε από το ναειμαι σε προτζεκτακι στην Ινδια και να ψαχνω ένα παλιο του Βαμβακαρη στογιουτιουμπ να της το στειλω?Να την σκεφτομαι και να της το δειχνω?Ναφροντιζω  - νταξει οσο μπορω – και γιακαποιον άλλο εκτος από το παλιοτομαρο μου?

Εννοω ρε παιδι μου ότι οκ, δεν περιμενε να της βγωτετοιος ανθρωπος μεσα  στην τσιτα και τααγχη αλλα αμα το θες κι ετσι,ουτε κι εγω περιμενα να βγω ετσι στην τελικη.Αλλαμεσα σε όλα αυτά τα στραβα δεν φαινονται τα αλλα,τα πιο μεγαλα?Που υποτιθεται ότιεχουν μεγαλυτερη σημασια?

Χαμογελας Γκρεης?Ναι,εχεις δικιο..μαλλον ειδαμε πολλες ταινιες ότανειμασταν φοιτητες και μας πειραξανε!Μαλλον δεν είναι ετσι τα πραγματα τελικα…

Λοιπον,ειπε κι εσβησε το τσιγαρο, πρεπει νασε αφησω ομορφια μου γιατι εχει και κινηση από ότι βλεπω,και θα με μαμησουν στογραφειο.Να πληρωσουμε?»

Δεν του απάντησα τίποτα.Του στειλα πριν λίγο μόνο ένα μήνυμα κάτι για την Πανσέληνο και καλά ,μου γύρισε πίσω ένα «aimori harhalo.p.s. thanks pantos”

Η γενιά μου είδε όλα τα υποτιθέμεναπιθανά σενάρια παιγμένα στον κινηματογράφο και την τηλεόραση από πολύ νωρίς. Ζήσαμεόλοι 200 ζωές όσες περίπου και οι ταινίες που είδαμε και μάθαμε από πολύ νωρίςγια όλα. Τις εξαρτήσεις, την μοναξιά του μικροαστισμού, το βάρος του κοινωνικούφορτιου, τις ιδεολογικες εσωτερικες συγκρουσεις των ηρωων, τις ψυχολογικεςδιακυμανσεις τους, την γοητεια της decadence, το σατανικο προσωπικοτου χρηματος, τις ανουσιες κομεντι, τις εξωφρενικες περιπετειες, τα zeitgeist.Και νομισαμε ότι αυτό ηταν αρκετο για να μαθουμε.Παραδοξως, η ζωη δεν εχει την ιδια αποψη κι εχει βαλει καθεναν μας να παιζει σεκαποιο σεναριο από την αρχη λες και δεν μετραει η προσληψη μιας εικονας αλλα ηπραγματευση της .

Οκ.Θεμιτο.

Αλλα, αφου είναι ετσι,ποτε θα παιξουμε σε ένα σεναριο από εκεινα τα καλα? Που ανθρωποι φορτισμενοι,μισοι, περιθωριακοι , καμμενοι, χαμενοι, βλαμμενοι, αποκαμωμενοι, συναντιωνται μεταξυ τους, αγνοουν το συμπανκαι ζουνε στον ατελη αλλα υπεροχο μικροκοσμο τους?

Σκατα. Αληθεια, δεν ξερωτι να του απαντησω.