Ο ανιψιος μου κλεινει σε ενα μηνα τα δυο.

Ξανθος,πρασινοματης,γελαει και σου κοβει την ανασα...

Νταξει,και σαν πινακας του Νταλι να ηταν η φατσα του με το ενα αυτι εδω και το αλλο στο πηγουνι,παλι την ανασα θα μου εκοβε.

Γυρισε απο τις διακοπες με τους γονεις του και μου τραγουδησε ενα ρυθμο κουνωντας το κεφαλι. Ουτε που καταλαβαινα τι ελεγε, βγηκε η μανα και μετεφρασε σε ενηλικα ελληνικα "Καλη Χρονια,Χρονια Πολλα,Χαρουμενη Χρυση Πρωτοχρονια". 

Και μετα αρχισε να γυρναει σβουρες γυρω απο το τραπεζακι σαν να χε φάει 8 κουμπια και να επαναλαμβανει με μανια και ευχαριστηση "πολυ,πολυ,πολυ,πολυ, πολυ,πολυ,πολυ,πολυ,πολυ,πολυ,πολυ,πολυ,πολυ,πολυ,πολυ,".

"Καινουρια αγαπημενη φραση" εξηγει η μανα.

"-Ποσο αγαπας τον παππου,Σωτηρη?-Πολυυυυ!"

"-Θα φαμε κρεμουλα?-Πεινας,Σωτηρη?-Πολυυυυ!"

"-Να αλλαξουμε πανα, Σωτηρη? - Πολυυυυυυ!" (..εχω χεστει πανω μου, εννοει ο ποιητης)

Δεν μπορω να μην σκεφτω ολα τα "πολυ" που θελω να πω και θελω να μου λενε.

Και δεν ξερω αν ο μικρος εχει το ακαταλογιστο στην ασυδοσια λογω ηλικιας. Και αν εγω πρεπει να τα κοψω αυτα κοτζαμαν χρονων γαιδουρα.

Ξερω ομως οτι προσφατα συμβιβαστηκα με το να μην ζηταω πολλα.

Και οτι η φατσα μου εμενα τωρα ειναι σαν κουραδα ενω του μικρου Σωτηρη λαμπει.

Αναμεινατε το μπαμ.Στοπ.

http://www.youtube.com/watch?v=_EiM1LwrD2k&feature=related