Και σιγομουρμουρίζω εδώ & τουλάχιστον 10 χρόνια μια μελωδία μέσα στο κεφάλι μου, που άκουγα παιδί, τότε που έβαζα στο πικ-απ με ευλάβεια τους δίσκους της μάνας μου, διότι η κριάρα με την ταυροαφροδίτη & τον καρκινοάρη, ναι, μοιράζεται απλόχερα τις συλλογές της με το τέκνο της, αλλά αν αυτό τους φερθεί με ασέβεια και αγαρμποσύνη δεν προκειται να του κάνει έκπτωση στη φἀπα :D Και δε μπορώ να θυμηθώ επουδενί ποιό κομμάτι είναι αυτό! Και κάθε τόσο συγκεντρώνομαι σ'αυτό που προέκυψε αυθόρμητα & μυστικά (ο ανθρώπινος εγκέφαλος συγκρατεί με μεγαλύτερη δύναμη μυρωδιές & ήχους παρά εικόνες) και το αναπτύσσω & του προσθέτω ανά διαστήματα λεπτομέρειες & ξαναζώ κάθε στιγμή της ατμόσφαιρας & του συναισθήματος που βίωνα παιδί, αλλά τζίφος! Όνομα μηδέν εις το πηλίκο. Και ξαφνικά & αναπάντεχα, πριν κανα 2-3 μήνες έχω κάτσει με αποφασιστικότητα στα όρια της μανίας στο pc και ψάχνω ψύλλους στ'άχυρα... & μαντεύω από το στιλ, τι θα μπορούσε να 'ναι αυτό που ψάχνω και ακούω εκατοντάδες άσχετα κομμάτια και απογοητεύομαι και βαριέμαι και βλαστιμώ & ξαφνικά.............................. Φώς: http://www.youtube.com/watch?v=X_tV5LOvUrY

Και σας ρωτώ: Ποιός υποστηρίζει ακόμη πως μπορείς να ερωτευθείς μόνο ανθρώπους, κι όχι πράγματα, κιόχι μια ιδέα, ένα ποίημα, ή ένα συναίσθημα;