Αχ, αυτά τα αισθηματικά!! Λες και δεν υπάρχουν άσπρες μέρες, παρά μόνο γκρι και blue - black! Πάνω που λες ότι φάνηκε ένα φως και η ψυχή βρήκε κάποιον που της ταιριάζει, συνειδητοποιείς τελικά ότι μάλλον μπήκε σε λαβύρινθο και δεν έχει και το μίτο της Αριάδνης για να βρει την έξοδο. Στη συναστρία φαίνεται ότι υπάρχουν οι προδιαγραφές για κάτι πολύ καλό, αλλά στην πραγματικότητα δε γίνεται τίποτα... Είναι και αυτό το αιγοκερίσιο που δυσκολεύει την ξεκάθαρη έκφραση των συναισθημάτων με λέξεις. Εκεί που κάτι πας να πεις, το μαζεύεις λίγο από δειλία, λες τα μισά από όσα θες και ίσως να μην κατάλαβαίνει και ο άλλος τελικά τι πραγματικά εννοείς. Είναι και που φοβασαι μην πληγωθείς (λες και δεν πληγώνεσαι περισσότερο με το να μην τολμάς), είναι που είσαι και φίλος με τον άλλο και δε θες να τον χάσεις, είναι που και ο άλλος μόλις έχει βγει από κάτι άλλο πληγωμένος-μπερδεμένος-θολωμένος, είναι και η χιλιομετρική απόσταση που έρχεται λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων...Και δεν ξέρεις με ποιον να τα βάλεις! Με τον εαυτό σου που αφέθηκε να κάνει σκέψεις; Με το σύμπαν που φέρνει κοντά σου ανθρώπους με τους οποίους δένεσαι, αλλά δεν γίνεται τίποτα; Με τον άλλο που σε βλέπει περίπου φιλικά και δεν κάνει ένα βήμα παραπέρα;...Τέλος πάντων...Οι πλανητικές όψεις τι λένε για όλα αυτά;;; Θα έχουν χαμόγελα οι επόμενοι μήνες; Θα βρει η ψυχή την ηρεμία που τόσο πολύ έχει ανάγκη;