Ο ποσειδώνας κατ' εμε ( την ταπεινή μου άποψη )

είναι ένας ψέυτης, ένας απατεώνας..

κρυβεται πίσω απο τα πρεζάκια στο δρόμο...απο τους αλκοολικούς που λιποθυμάνε στα μπαρ..

βρισκεται πισω απο καθε ξενυχτι μας πλυμμμηρισμενο στο κλαμα γιατι " δεν ανήκουμε πουθενα " και "

" κανεις δεν μας αγαπά"... τα πιωματα και τους πονοκεφάλους το πρωι...

Ειναι οι εραστες και οι ερωμένες μας που λούσανε με δακρυα τα ποδια και τα μαξιλάρια μας

επειδη δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς εμάς.. - αυτοι οι ιδιοι δεν μας ταισαν και φροντισαν ποτες -

στην παρακατω γωνια.. τα ξαναβρεξαν τα μαξιλαρια και τα ποδια αλλου...ευκολα..

γιατι αυτοι οι ιδιοι... δεν κλαινε ποτε για μας... κλαινε σταθερα και μόνο για τον ευατό τους..

Ο ποσειδώνας κρυβεται πίσω απο τις κραυγες των τρελων .. καθώς περναμε διπλα απο τα ιδρύματα..

είναι τα χρωματιστα ονειρα που βλεπουμε ( υπνο- ξύπνιο) καθως κι οι εφιάλτες μας..

Αχρωματιστος απο τη θέση και την όψη του... σκληρός και αμειλικτος απο μονος του οδηγεί
στην αποσυρση και στη απελπισια,στο απειρο που υπαρχει αλλα δεν μπορουμε ως ατελεις να προσεγγισουμε..

Του χρωσταμε μεγάλη τεχνη ... αν τον βοηθα και τιποτα άλλο , εξαυλωτικες βουτιες στη θάλλασα ...

και άπειρη μονηρη αυτιστική συγκίνηση..

τα ψέμματα στον εαυτό μας τα μεγάλα ... την ΄ωθηση στο " αλλο  το τεραστιο " και την ασημαντοτητα του " Αλλου"...

Αυτος φταιει που ειμαι δω ... κι ασχολουμαι μαζι του αντι να κανω την δουλεια μου.. :)

Μετα συγχωρήσεως...