Αγαπητέ κύριε Πανόπουλε, 

Είμαι μια αιγοκερίνα με ωροσκόπο κριαράκι. Πολλά ... κέρατα μαζεύτηκαν στο κεφάλι μου. Τα τελευταία 3 χρόνια ήταν απίστευτα δύσκολα για μένα (δυσβάταχτα). Αφού έπειτα από πολλά (να αποδεχτώ σημαντικές απώλειες και χαμένες μάχες) κατάφερα να ισορροπήσω τα μέσα μου, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά μου, η οποία πάντοτε μου άρεσε, προσπαθώντας να "προχωρήσω". Κι ενώ δουλεύω σαν το σκυλί, έχω πάρα πολύ καλή σχέση και συνεργασία με τους υφισταμένους μου, έχω μια καλή φήμη για τις δεξιότητές μου από άλλους συναδέλφους, οι ... ανώτεροί μου (άντρας Ζυγός και άντρας Υδροχόος) μου κάνουν πόλεμο. Ενώ καταλαβαίνω, διαισθάνομαι ότι αποδέχονται τις ικανότητές μου και τον επαγγελματισμό μου (στα δύσκολα εμένα φωνάζουν) με απαξιώνουν με κάθε τρόπο, δε με ενημερώνουν (ενώ θα έπρεπε) για σημαντικά θέματα, ενορχηστρωμένα σφετερίζονται τον κόπο μου και την εργασία μου, εννοείται ότι δεν ακούω ούτε ένα "μπράβο" και για να μην κουράζω "δεν με παίζουν" και μου΄χουν κάνει τα νεύρα κρόσια. Προσπάθησα (με ευγενικό και επαγγελματικό τρόπο και χωρίς να θίξω πρόσωπα και πράγματα) να το συζήτησω μαζί τους. Εχω δίκιο μου είπαν, θ΄αλλάξουν τα πράγματα. Τίποτε δεν έχει αλλάξει, αντίθετα χειρότερα γίνονται. Προσπαθώ ειλικρινά να μην χαλιέμαι, έχω αυτοκυριαρχία, ίσως γιατί δε θέλω κιόλας να τους δίνω την ικανοποίηση ότι το όλο σκηνικό με επηρρεάζει. Ομως,  νιώθω ότι αρχίζω και λυγίζω και εξαντλείται η υπομονή μου. Βλέπετε να αλλάζει καθόλου η κατάσταση?  Δεν έχω όρεξη για οτιδήποτε άλλο κι εννοείται ότι και τα συναισθηματικά μου .... χάλια πάνε κι αυτά.

Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας!