τον θυσιασμενο ..

σε κατι αγριες θαλασσες .. βουτωντας σε τεραστια κυματα και περιμενωντας..
κατρακυλωντας σε αποκρημνες πλαγιες με χιονι...

στις τρικυμιες του κρεβατιου μου μ' αγκαλιες που πλημηρισανε τους τοιχους απο ενταση..
τοσα πνιχτα λογια και φωναχτοι στεναγμοι...

ολες οι ματιες μου στο απειρο , τα καραβια που πηρα...

κι αυτα που αφησα , ακομα περισσοτερο..
συναντηθηκαμε , κι αυτο ειναι μια αληθεια που δεν μπορει να μου την αμφισβητισει κανεις..

υγρα ματια , μια στραγγισμενη βροχη ..

ποσες φορες συναντηθηκαμε ? θα ειναι ψεμματα αν τις μετρησω

αυτες ομως με κρατανε ζωντανη...

δεν ειμαι φιλη του

εχω πολυ μεγαλο δεος ..

μονο η αποσταση κρατα τον συνειρμο

κι η ευλογια της ευγνομωσυνης μου...