Σχέσεις φιλικές, σχέσεις ερωτικές, σχέσεις , σχέσεις, σχέσεις. Τα περισσότερα posts που ανεβάζουμε μιλάνε γι΄αυτές και το πόσο δύσκολες έχουν γίνει αυτές οι διαπροσωπικές μας σχέσεις. Πόση απογοήτευση, πίκρα, θλίψη, μοναξιά, οργή, σκέψεις για «θεία δίκη» ή εκδίκηση μπορεί να βγάζουν. Δεν ξέρω … Εχω περάσει τα περισσότερα παραπάνω στάδια μάλλον (τα άσχημα) γιατί για τα άσχημα θα΄θελα να μιλήσω. Τα όμορφα εκφράζονται με τραγούδια, μουσικές, χρώματα, φωτογραφίες, ή ιστορίες σαν αυτές του  Τhrakas. Τα λόγια τα ξερά μου νιώθω ότι είναι λίγα να περιγράψουν ομορφιές.

Τι γίνεται λοιπόν όταν σε «αδειάσουν»? Όταν τον κουβά της ψυχούλας σου που γέμιζες με όνειρα, συναισθήματα, ελπίδες, τον αρπάξουν ξαφνικά και τον αδειάσουν σαν να ήταν ο κουβάς με τα απόνερα μιας βρώμικης σφουγγαρίστρας στη γωνιά του διπλανού πεζοδρομίου ? Όλα τα δυσάρεστα κι ίσως και κάποια μικρόψυχα συναισθήματα θα σε κυριεύσουν : πίκρα, θλίψη, οργή, απογοήτευση, σκέψεις για εκδίκηση. Όλα όμως, κι ας μην κρυβόμαστε. Ναι, και ? Και ? Αν πρέπει να το ξεπεράσω (που πρέπει) για να συνεχίσω, γιατί να μην βαλτώσω μέσα στη θλίψη μου, γιατί να μη θυμώσω να βρίσω ή να ξεσπάσω, γιατί να μη «ζαλιστώ» με σκέψεις θείας δίκης, γιατί να μην κοπανηθώ χάμω στο κλάμα και στο αλκοόλ, αλήθεια γιατί ? Ποιος αόρατος φασίστας είναι αυτός που θα έρθει να μου πει : Κράτα επίπεδο, δείξε γενναιοδωρία και μεγαλοψυχία, φρόντισε την υστεροφημία σου. Γιατί να τον ακούσω? Για να παρατείνω, ίσως και παραπάνω απ΄όσο χρειάζεται το μαρτύριο μου? Ποιος είναι αυτός ο λογοκριτής των συναισθημάτων μου που θα πρέπει να υπακούσω και προς χάριν ποιου σκοπού? Ποιου σκοπού όταν όλα τα όμορφα που ήλπιζα έχουν οριστικά χαθεί? Κι αυτός ο σκοπός, αν όντως υπάρχει, είναι μεγαλύτερος από τη δική μου γιατρειά και παρηγόρια?

Οι φίλοι οι πραγματικοί, οι έρωτες που άξιζαν ακόμα κι αν ήξεραν αυτές τις «κακές» μου σκέψεις, αυτά τα πικρόχολα και μαύρα συναισθήματά μου θα κατανοούσαν και θα με συμπονούσαν ακόμα και θα εκτιμούσαν την αλήθεια μου (ή καλύτερα ΚΙ ΑΥΤΗ την αλήθεια μου). Δεν ζητάω την «άλλη» εκτίμηση, την «υπεράνω», το παίζουμε άνετοι (ενώ μέσα μου είμαι χάλια). Αγαπάω τον εαυτό μου κατά την ταπεινή μου είναι αυτό : να του επιτρέπω να έχει όλη τη γκάμα των «απαιχθών και χαζών» συναισθημάτων που μπορεί (απέχουν ούτως ή άλλως  πολύ από τις πράξεις και δεν γίνονται πράξεις παρά μόνο σε ψυχωτικές καταστάσεις) , να τον συγχωρώ όμως και να τον καταλαβαίνω που το κάνει, να μην τον περιορίζω με αόρατους λογοκριτές και απίστευτες ενοχές, να μην τον στήνω μονίμως στο εδώλιο και να μη δίνω τόση σημασία στη γνώμη του Αλλου/ης τώρα που έγινε ένδοξο παρελθόν. Ας εκτιμούσε ή καλύτερα ας αγαπούσε και ας καταλάβαινε την υπόστασή μου στο παρόν που υπήρξαμε μαζί. Δε γουστάρω επουδενί αόρατους φασίστες των σκέψεων και των συναισθημάτων μου (και να΄μαι και χάλια), αρκετούς περιορισμούς, νόμους, φραγμούς  έχω στην καθημερινότητά μου. Όχι και στο μυαλό μου, όχι και στην καρδιά μου!  Απλά τα πράγματα ! Απελπιστικά απλά !