Κύριε Πανόπουλε,
τα τελευταία 2 χρόνια μου πήγαιναν όλα απλά τέλεια. Και στη δουλειά και στην οικογένεια και κυρίως στα προσωπικά. Στις 14/05/2006 μπήκε στη ζωή μου ένας δίδυμος (13/6/1976) και ζήσαμε μαζί 2 χρόνια σαν παραμύθι. Στις 14/05/2008 αρραβωνιαστήκαμε και η ευτυχία έμοιαζε να μην είχε τέλος. Δυστυχώς, δύο εβδομάδες μετά περίπου, άρχισαν τρίτοι να ανακατεύονται και ο κατήφορος άρχισε μέχρι που τελείωσε στις 08/06/2008 οπότε και χωρίσαμε. Του βάλαν λόγια για μένα και την οικογένειά μου (κυρίως για το ποιόν του πατέρα μου)... Έχω αρχίσει να αμφισβητώ το σπίτι μου και κυρίως τον πατέρα μου (27/03/1943). Δεν είχαμε μαλώσει ποτέ και ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω. Δεν μπορώ να πιστέψω οτι το παραμύθι τελείωσε έτσι απλά. Ειλικρινά πίστευα οτι ήταν ο άνθρωπός μου και οτι αυτό που είχαμε ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Δεν το έχω δεχτεί οτι τελείωσε αν κι εκείνος αισθάνομαι οτι είναι πιο αποφασισμένος.
Περιμένω προς το τέλος του μήνα μήπως φτιάξουν τα πράγματα... Μήπως σκεφτεί πιο ψύχραιμα και αποφασίσει οτι πρέπει να είμαστε μαζί όπως σκέφτομαι κι εγώ... Υπάρχει περίπτωση; Ή είναι κάτι που πρέπει να το περάσω για το καλό μου λόγω Διά; Όσο και να το σκέφτομαι δεν μπορώ να διαννοηθώ οτι το καλό μου είναι μακρυά απο αυτό τον άνθρωπο... Περιμένω να σκεφτεί και να γυρίσει... Να συνειδητοποιήσει όλη αυτή την αγάπη που μου έδειξε 2 χρόνια. Ίσως απο Σεπτέμβριο... Ίσως μετά την έκληψη του Αυγούστου... Τί να πω... Να περιμένω ή μάταια;
Ευχαριστώ πολύ. Είμαι αλήθεια χαμένη.