Περναει ο καιρός, οι μερες και τα χρονια κι εγω νομιζω οτι ωριμαζω κ γινομαι πιο σοφη... Και αρχιζω να πιστευω οτι περα και πανω απ ολα, αυτο που μετραει για να την βγαλεισ καθαρη ειναι οι ανθρωποι που εχεις πλαι σου. Που γινονται βαση σου να στηριζεσαι, κουβερτα οταν κρυωνεις, φιλια πανω στις πληγες σου οταν ματωνεις, ενασ απλος καφεσ οταν σε πηζουν. Με οποιον τροπο και να το δεις,ρομαντικο η οχι,απλως ειναι εκει και σε κανουν να στεκεσαι ορθιος. ΦΙΛΟΙ ΑΠΛΑ. Κι υστερα ερχεται ενα αερακι τοσο δα και ριχνει το ντομινο κατω για πλακα... Κι οχι μονο δεν ωριμασες τελικα, οχι μονο σοφος δεν εγινες..Ψαχνεις να βρεις τροπο να μην απογοητευτεις, να μην γινεις μελοδραμα παλι, να μην ρωτας γιατι και γιατι ολη την ωρα. Γιατι ειδικα οταν προκειται για φιλους τσουζει λιγο παραπανω,ναι?Στη δουλεια δεν σε νοιαζει,στουσ γκομενους οκ περιμενεισ τα παντα αλλα οταν ο αλλος σε ξερει εναν αιωνα? :-) Δεν ξερω αν φταιει ο αναδρομος Διας.Η προβλεψη παντως για αυτην την εβδομαδα δυστυχως δικαιωνεται. Ελπιζω μονο για μενα.