Σε αντίθεση των άσχημων και αντιαισθητικών εικόνων που βλέπουμε όλο και πιο συχνά πλέον γύρω μας και ίσως και ως προσωπική άσκηση ενάντια στην απαισιοδοξία που διατείνονται οι αρμόδιοι πως διακατέχει τη φυλή μου ... και σίγουρα και εμένα,  λέω σε αυτό το post να περιγράφω όσο μπορώ κι όπως μπορώ ... όμορφες εικόνες. Ναι, υπάρχουν όμορφες εικόνες, από αυτές που τη φευγαλέα ματιά ακολουθεί ένα χαμόγελο. Που ίσως σε μερικές από αυτές να ευχόσουν να είχες δίπλα σου μια φωτογραφική μηχανή.

Πείσμα και στοίχημα πλέον να τις αναζητώ, να τις ξεχωρίζω, να τις μοιράζομαι. Εεε και χωρίς πολλές εξηγήσεις ... γιατί μ΄αρέσει κιόλας!  Αρχίζω λοιπόν κι όσοι πιστοί προσέλθετε ... και ας προσθέσετε.

ΕΙΚΟΝΑ ΠΡΩΤΗ

Μʼ αρέσουν αυτοί οι γέροι (το "γέροι" επίτηδες το χρησιμοποιώ έτσι γιατί με αυτή τη λέξη θα το περιέγραφα και στους φίλους μου και επουδενί απαξιωτικά) μ΄αρέσουν λοιπόν αυτοί οι γέροι που διασχίζουν ένα χωρίο απʼάκρη σʼ άκρη, ίσως και το επόμενο και το μεθεπόμενο καβάλα πάνω σε κάτι ετοιμόρροπα σκουριασμένα, πολύ σκουριασμένα όμως, ποδήλατα. Συνήθως φοράνε τα ίδια ρούχα ... γκρι καλοκαιρινό υφασμάτινο παντελόνι - με τσάκιση εννοείται – ανοιχτόχρωμο άσπρο με ψιλή ριγούλα κοντομάνικο πουκαμισάκι και καλοκαιρινά δερμάτινα πέδιλα. Είναι όλοι τους αδύνατοι, ξερακιανοί ... εμμ .. πώς θα τους άντεχε και το ποδήλατο ? Αν τους πετύχεις μπροστά σου με το αυτοκίνητο σε επαρχιακό δρόμο (που ως συνήθως είναι και στενός) ...ζεις ανεπανάληπτες στιγμές. "Θα πέσει ... δε θα πέσει ... πάει πέφτει ... κι όμως δεν έπεσε" Τρέχουν με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 5 χλμ. και καταφέρνουν να ισορροπούν ενώ ορκίζεσαι ότι είδες τη μπροστινή ρόδα ίσαμε 3 φορές να κόβει απότομα αριστερά και μετά απότομα δεξιά και μετά ίσια και πάλι ξαφνικά εντελώς αριστερά. Κι όμως ΔΕΝ ΠΕΦΤΟΥΝ ! Αποφεύγουν περίτεχνα λακουβίτσες, πετραδάκια, (εσύ με το ford πέφτεις σε όλες μέσα και κέντρο) κι απορείς πώς το κάνουν αφού συνέχεια χαζεύουν γυρνώντας το κεφάλι πότε αριστερά και πότε δεξιά χαιρετώντας κόσμο στις αυλές, την κυρά Φρόσσω που απλώνει μπουγάδα, τον κυρ Σπύρο που κάθεται στο μπαλκονάκι, την κυρά Μαρία που ταϊζει  φρουτόκρεμα το εγγόνι κι αν τυχόν και δεν γίνει αντιληπτό το πέρασμά τους όσο πρέπει από το χωριό, βαράνε το κουδούνι ... ντριν ντριιιν. Αααα ναι .... το κουδούνι στο παλιοκαιρισμένο ποδήλατο ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ, κι αν βραχνιάσει σπεύδουν να το λαδώνουν, να το γρασσάρουν για να τραγουδάει τις βιαστικές καλημέρες των 5 χλμ ταχύτητα την ώρα. Καθρέπτες δεν υπάρχουν στο ποδήλατο, αλλά και να υπήρχαν δεν έχουν και καμιά χρησιμότητα παρά εκτός να κρεμιέται η σακουλίτσα με το ψωμί που μόλις αγόρασαν. Αν και οι περισσότεροι ιδιοκτήτες τους έχουν κάνει την ευρεσιτεχνία με το καφάσι από τα φρούτα αντί για καλαθάκι. Εκεί λοιπόν πίσω από τη σέλα έχουν στερεώσει με σχοινάκι ένα ξύλινο καφάσι αντί για καλαθάκι. Εκεί βάζουν τα ψώνια τους ... το ψωμί, τη φέτα, το γιαουρτάκι, την εφημερίδα ... ζαρζαβατικά έχει ο κήπος ... άντε να πάρουν κανά φασολάκι.

 "Αντε Φώτη μου πήγαινε να ψωνίσεις στο χωριό, άντε άντε να κάτσω να μαγειρέψω εγώ και να μαζέψω λίγο το σπίτι (και να μη σ΄έχω στα ποδάρια μου, φέρε καφέ, φέρε νερό, που΄ναι φανέλα καθαρή ... 40 χρόνια τώρα δεν έμαθες  πούʼναι οι φανέλες σου)."

Και φεύγουν με το ποδήλατο ... και ΔΕΝ ΠΕΦΤΟΥΝ! Και κάθε φορά που τους βλέπω θυμάμαι τα ράμματα στα γόνατά μου, το στραμπουλιγμένο μου αστράγαλο, την ανοιγμένη μύτη, τους γδαρμένους αγκώνες, τα σκονισμένα ρουχαλάκια μου και τη μάνα μου να φωνάζει ... "πάλι έπεσες? πάλι? πάλι αίματα? Γιατί δεν προσέχεις βρε? Γιατί τρέχεις ? Δεν βλέπεις τον παππού σου? Τόσα χρόνια καβαλάει το ποδήλατο και δεν έχει πέσει ούτε μια φορά! Αμάν !"

Αμάν ... και γ@μώ την ορθοπεταλιά μου !!!