Το παρακάτω κείμενο δεν έχει σχέση με αστρολογία  (απλά ενημερώνω όποιον δεν επιθυμεί να διαβάσει κάτι άλλο εκτός αυτής) παρά μόνο το ότι γράφτηκε με τον Ήλιο να κάνει εξάγωνο με τον Ποσειδώνα μου και το Δία σε σύνοδο με τον Ερμή μου ... λέμε τώρα  ...                          

              ...........................................................................................................

 

Συνήθως δεν ανακατεύομαι στις υποθέσεις των άλλων ... πέρα δηλαδή από το να χαζεύω τα πράγματα στο καλάθι του μπροστινού μου στο ταμείο του super market κι από τις επιλογές του να βγάζω συμπεράσματα για το αν έχει ή όχι χοληστερίνη, αν ξεκινάει δίαιτα από Δευτέρα, αν έχει μωρό ή γάτα στο σπίτι ... δεν ανακατεύομαι σε άλλα. Αυτό δε σημαίνει ότι το αποφεύγω κιόλας σαν το διάολο το λιβάνι. Έτσι?

 

Έτσι λοιπόν όταν μπήκα στο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας ήταν ήδη εκεί ... νευρικός, αμήχανος, ταραγμένος και φανερά αγχωμένος. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 25 χρονών, από τα συμπαθητικά αγόρια, ψηλός, αρκετά ψηλός, με χαχούλικο ξεβαμμένο τζιν, μπλε μακό κι αθλητικά παπούτσια. Τον πρόσεχες ... ακόμα δηλαδή αν ήταν ήρεμος και cool πάλι θα τον πρόσεχες. Σήμερα δε μπορούσες να μην τον προσέξεις. Στεκόταν στο κέντρο του καταστήματος, όρθιος πύργος με μάτια ορθάνοιχτα που έψαχναν κάτι, κάποιον, τί, ποιον ? Δεν ξέρω ... προσπέρασα ...

 

Πριν προλάβω ν΄αρθρώσω όλη την πρόταση στην βαριεστημένη υπάλληλο πίσω από τον πάγκο ... δηλαδή ... "καλησπέρα, θέλω ν΄αλλάξω πακέτο σύνδεσης και να πάρω ..." όρμησε μπροστά μου κραδαίνοντας το κινητό του τηλέφωνο στο χέρι. Μου το κουνούσε πέρα δώθε μπροστά στο πρόσωπό μου, μου το΄δειχνε με το δάχτυλό του και πάλι το κουνούσε σαν σέικερ του φραπέ και τα φρύδια του έσμιγαν πότε από θυμό και πότε από απόγνωση κι αγωνία. Οπισθοχώρησα μισό μέτρο για να έχω όλη την εικόνα του μέσα στο οπτικό μου πεδίο και το μάτι μου έπεσε στο μπεζ ακουστικό πίσω από τ΄αριστερό του αυτί.

 

- Μη δίνετε σημασία δεσποινίς, πετάχτηκε η όρθια βαρεμάρα μόλις λες κι απέκτησε λίγο νεύρο. Του το εξηγήσαμε δέκα φορές αλλά δε δείχνει να το καταλαβαίνει. Είναι και μουγκός βλέπετε ... πώς να συνεννοηθείς? Πάντως το κινητό του δε γίνεται να φτιαχτεί τώρα που θέλει. Του΄παμε σε τρεις μέρες αλλά δεν το καταλαβαίνει κι επιμένει. Χώρια που κάθεται εδώ και μία ώρα σχεδόν κι ενοχλεί τους πελάτες. Εσείς τι πακέτο θέλετε?

- Εμμμ ... μια στιγμή ... να χαζέψω και σε λίγο ...

- Ναι, σε λίγο ... σε πόσο λίγο δηλαδή? Γιατί εμείς σε είκοσι λεπτά κλείνουμε να ξέρετε!

- Σε λίγο είπα!

 

Τραβηχτήκαμε παράμερα. Μου ρίχνει δυο κεφάλια. Τον κοιτάω και προσπαθώ μ΄ένα δειλό χαμόγελο να τον ηρεμήσω. Ρωτάω ... δείχνω το κινητό του και τον ρωτάω ... ζωγραφίζοντας στα μάτια μου την απορία κι αναποδογυρίζοντας τα χέρια μου ρωτώντας ... "ΤΙ ??? "

Ένα ποτάμι από εκφράσεις προσώπου και σώματος, παντομίμες, μορφασμοί και κινήσεις χεριών ξεχύνονται στον αέρα. Τα δάχτυλά του με απίστευτη και θαυμαστή γρηγοράδα ζωγραφίζουν κύκλους και τετράγωνα, καρδιές που χτυπάνε γρήγορα, φατσούλες λυπημένες και γράμματα, ναι, γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου. Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τα νοήματα από τα σχήματα, τα συναισθήματα από τις εκφράσεις. Μου έκανε εντύπωση το πώς αντιλαμβανόμουν τη χρονική αλληλουχία όλων όσων μου εξιστορούσε ... λες και υπήρχε μια φανταστική χρονική γραμμή που διέτρεχε το χώρο είτε οριζόντια προς το σώμα του για να δηλώσει τη συνέχεια είτε  κάθετα για να δείξει αυτό που έγινε και τέλειωσε.  Πολλές φορές χτυπάει ελαφρά το στήθος του, ακουμπάει την καρδιά του και γλυκαίνει, κουνάει το κινητό και θυμώνει πάλι. Δεν κατάλαβα ακριβώς πώς χάλασε αλλά με κάποιον τρόπο ΕΠΡΕΠΕ ν΄ανοίξει, περιμένει μια απάντηση, ένα μήνυμα. Και υπάρχει μια κοπέλα ... αυτό έχω καταλάβει ... τα μαλλιά της είναι μακριά, στο ύψος μου λέει, κι έχει στόμα σαν λουλούδι. Αυτό το διάβασα στα χείλη του ... το είπε ... λου-λού-δι και από το την παντομίμα του το άρωμα του λου-λου-διού αυτού έφτασε και στη δική μου μύτη. Βγάλαμε τη sim από το κινητό του κι αφήσαμε τον "άγγλο ασθενή" σ΄έναν άλλον υπάλληλο του καταστήματος.

- Την Παρασκευή θα είναι έτοιμο. Να περάσει ο νεαρός να το πάρει. Θέλετε κάτι άλλο? Γιατί κλείνουμε τώρα  ...

 

Βγήκαμε έξω και κατευθυνθήκαμε στο απέναντι αλσάκι. Κάτσαμε στο πρώτο παγκάκι που βρήκαμε μπροστά μας. Πώς λένε την κοπέλα? Τʼ όνομά της? Καταλάβαινε την ερώτηση, δεν καταλάβαινα την απάντηση. Τη σχημάτιζε στον αέρα ... δεν ήταν Σοφία, Μαρία, Κατερίνα κάπως αλλιώς ήταν ... ζωγράφιζε τα γράμματα σιγά σιγά στο μαυροπίνακα του δειλινού και ταυτόχρονα το βλέμμα του στόχευε ψηλά, όχι στον ουρανό ... λίγο πιο κάτω ... και λίγο πιο πάνω από τα δέντρα του άλσους ... εκεί κάπου ανάμεσα ... πουθενά όμως συγκεκριμένα. Δεν καταλάβαινα αλλά δεν ξέρω γιατί τʼ όνομά της απέκτησε σημασία για μένα. Έβγαλα χαρτί και στυλό απʼ την τσάντα και τουʼ δωσα να γράψει τʼ όνομα. ... Εγραψε  ΕΛΠΙΔΑ ..

Ξεκοίλιασα το κινητό μου στο λεπτό και βάλαμε τη δική του κάρτα sim μέσα. Τέσσερα μηνύματα "σκάσανε" σε λίγο το ένα μετά το άλλο ... όλα από την Ελπίδα.

 

1. ΝΑΙ, θέλω κι εγώ να πάμε για καφέ. Πότε? ... και φατσούλα με γελάκι

2. Θέλω να πάμε για καφέ. Πότε? ... χωρίς φατσούλα αυτό

3. Απάντηση σε παρακαλώ ?

4. Εσύ δεν απάντησες. Εσύ δε θέλεις? ... και φατσούλα λυπημένη

 

Τον άφησα να γράψει την απάντησή του, έπεσε με τα μούτρα να εξηγήσει, να κανονίσει και μόλις έστειλε το μήνυμα έβαλα τη δόνηση κι ακούμπησα το κινητό στο παγκάκι ανάμεσά μας. Το χαϊδεύαμε και οι δυο με τʼ ακροδάχτυλά μας και περιμέναμε μες το σούρουπο το μήνυμα που θα΄ρθει, αν έρθει. Κοιταζόμασταν στα μάτια ... σιωπή ... δε λέγαμε τίποτα ... σιωπή ... δεν κουνιόμασταν καθόλου ... σιωπή ... σχεδόν δεν ανασαίναμε ... σιωπή ... συγκεντρωμένοι στο "μπζζζζζζιιιτ " που θʼακούσουμε ή καλύτερα θα νιώσουμε. Το νιώσαμε ... μετά από πέντε λεπτά αιωνιότητας. Και ήρθε πάλι το "ΝΑΙ" μαζί με τη φωτογραφία της Ελπίδας που φύσαγε ένα φιλάκι στην αναποδογυρισμένη παλάμη της. Γαλήνεψε το πρόσωπό του κι άρχισε να γελάει σα μικρό παιδί. Βούτηξα το κινητό από τα χέρια του κι έμεινα να κοιτάω τη φωτογραφία της ... είχε μακριά μαλλιά όντως ... και γελαστά μάτια ... το στόμα της ε, δεν ήταν και ... λου-λού-δι ... αλλά σιγά μην το πω αυτό στον ερωτοχτυπημένο φίλο μου ... σιγά.

 

Σήμερα ο Γιώργος, έτσι τον λένε, μου επέστρεψε το κινητό μου. Και είναι απόγευμα τώρα, έχουν αρχίσει οι πρώτες δροσιές του φθινοπώρου, πίνω νεσκαφέ κι απαντώ στις κλήσεις και στα μηνύματα που έχασα το τριήμερο αυτό. Ακούω και το κομμάτι αυτό ...

http://www.youtube.com/watch?v=sqTao7dgEVI

 

 

... μόνο που το δικό σου "ΝΑΙ" δεν ήρθε ακόμα, μωρό μου, αλλά πάντα υπάρχει μια ΕΛΠΙΔΑ …