Η σκέψη μου τρέχει με αμέτρητα χιλιόμετρα την ώρα, κοπανιέται με δύναμη σε ντουβάρια και τοίχους, γκρεμοτσακίζεται σε καθρέπτες που απλά και μόνο τους κοίταξα ... τι είναι αυτό? Βουτάει από ψηλά με ορμή σε κατάμαυρους βυθούς με άγνωστα κι αλλοπρόσαλλα πλάσματα, σκοτεινοί, βρώμικοι και υδάτινοι λαβύρινθοι ... τι είναι αυτό? Και ξαφνικά κοκαλώνει ... ανίκανη και πανικοβλημένη ακόμα και μόνο να σκεφτεί το επόμενο βήμα ... τι είναι αυτό? Τι είναι αυτό? Τι είναι αυτό? Δεν μπορώ ούτε μια κουβέντα ν΄αρθρώσω γι΄αυτό ... δεν τις βρίσκω, δεν υπάρχουν, κι αν υπάρχουν είναι όλες λάθος λάθος, δεν μπορώ ούτε τα μάτια να σηκώσω από το κάτω. Τι είναι αυτό? Θέλω να κοιμηθώ και δε μ΄αφήνει το βάρος στην καρδιά μου, μου κόβει την ανάσα ... θέλω τόσο πολύ να κοιμηθώ και να φυλακίσω τη σκέψη μου σ΄ένα κουτάκι να κοιμηθώ έστω δύο ώρες ... κατάρρευση ... είναι η λέξη ..
θα σε ξεχάσω ...
κατσικοκριαρι ειπαμε best?...