Τράτα - Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Είναι μια τράτα ολόχρυση
με σουρωτήρι πάτο,
στο σκότος πλέει αβύθιστη
με πλήρωμα φευγάτο.

Αντί πανιά πουκάμισα
και για κουπιά τα χέρια.
Ψαρεύει αναστεναγμούς
και τους πουλάει στ' αστέρια.

Ωρέ, η βάρκα μας, γκιόσα!
Ωρέ, η κουρελού, γκιόσα!
Ρε, πότε εδώ και πότε αλλού,
μες στα πελάγη του ουρανού.
Ωρέ, πότε εδώ και πότε αλλού,
η βάρκα μας η κουρελού.

Χιλιάδες μάτια την κοιτάν,
καρδιές την προσκυνάνε
κι όσοι παραλογίζονται
πού πάει τη ρωτάνε.

«Πηγαίνω μεσοπέλαγα
με τα άλμπουρα της νίκης,
για να χτενίσω τα λυτά
μαλλιά της Βερενίκης».

Ωρέ, η βάρκα μας, γκιόσα!
Ωρέ, η κουρελού-γκιόσα!
Ρε, πότε εδώ και πότε αλλού,
μες στα πελάγη του ουρανού.
Ωρέ, πότε εδώ και πότε αλλού,
η βάρκα μας η κουρελού.

Φεγγάρι, παλιοφέγγαρο,
φεγγάρι μεταξένιο,
τη νύχτα κάνεις φωτεινή
και μένα αλλοπαρμένο.

Οι πρώτοι και καλύτεροι
σε ψάχναν στα ρυάκια
κι εγώ από τη Λάρισα
σου στέλνω τραγουδάκια.

Ωρέ, η βάρκα μας, γκιόσα!
Ωρέ, η κουρελού, γκιόσα!
Ρε, πότε εδώ και πότε αλλού,
μες στα πελάγη του ουρανού,
Ωρέ, πότε εδώ και πότε αλλού
η σελήνη μας η κουρελού.