To Γκολουμ μου είναι μονομάχος

Και περπατεί πάντα μονάχος .

Κρατά το δαχτυλίδι του σφιχτά

Και στέλνει τα πυρά τα λεκτικά

Μια Δεξιά μια αριστερά .

 

Μα  όσες λέξεις και να πει

Πάντα  μετά θα πάει στο Ναό για να κρυφτεί

 

Οι άλλοι πάντα είναι εχθροί κι ας είναι σιωπηλοί

Για εγκλήματα που μπορεί και να μην έχουνε

Καλά- καλά  οριστεί

 

Και βγαίνει πάντα Νικητής κι αφήνει πίσω πληγωμένους

Μα πιο πολύ αυτός πονά από το δαχτυλίδι που κρατά

Το μυστικό του το βαρύ το μη ανθρω- μοιρασμένο .

 

Το Γκολουμ είναι ξωτικό και περπατεί πάντα σκυφτό

Σε δάσος μαγεμένο

Τα δέντρα γίνονται σκιές με ανθρώπινες μορφές και λέξεις σαν πυροβολικά

Στων Κηπων τα στενά .

Αντιπαλεύει ολικά   με μυστικές ιστορίες από τα ανατολικά

Κι εξαφανίζεται ξανά  στης πυραμίδας την κοιλια

 

Ένα τελευταίο θα σας πω , το Γκολουμ μου παντα το αναπολω  !!

Και περιμένω τώρα όπως και παλιά

Τις λέξεις που θα κάνει  αχταρμά για να μου πάρει με εικόνες τα μυαλά! .

 

Υ. Σ.  Καλα Τζεμ μεγαλη χαρη σου να αποπειραθω να γραψω εμμετρα οχι πως το καταφερα αλλα προσπαθησα .. :)