Εχω μαθει χιλιομετρα να διανυω,
τα κομματια μου να μαζευω,
κανενας δεν ρωταει..
κι ολοι νομιζουν πως συλλεγω διαφορετικες ιστοριες,
χωρις να καταλαβαινουν πως ειναι τα κομματια του εαυτου μου
και πως κατι με σκορπισε μια νυχτα με μισοφεγγαρο στον αερα.

Δεν μπορω να σωπασω μεσα μου,
ολογιομο φεγγαρι ειχε το βραδυ εκεινο
που περπατησα εξω στην αυλη μου,
με γυμνα τα ποδια πατωντας θραυσματα αγκαθιων
που ειχε φερει ο ανεμος απο τον διπλα αγρο.

Κι η Βια εστεκε γαληνεμενη σαν ειχε πετυχει
κατι που προσμενε καιρο.
Της απλωσα το χερι.Κι ειπε " Μην φοβασαι,τιποτα σε αυτον τον κοσμο δεν ειναι κακο."
Εβγαλε τελετουργικα το στεμμα της και το τοποθετησε πανω στο κεφαλι μου.
"Αποψε σε ονομαζω Δυναμη.Σε ευχαριστω γιατι παυω να ειμαι πλεον βια,θα μικρυνω και θα γειρω προς το νοτο,εκει που χανονται τα ονειρα. Λυτρωθηκα πια, δεν εχω πια σκοτεινα δρομακια να διανυσω και καμαρες ματωμενων νυφων, ειμαι διαφανη ενωθηκα με το συμπαν."

Αγγιξα το στεμα,  το κεντρο των παλαμων μου ενωθηκε με τα πορφυρα του πετραδια.ΕΙΜΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ. ΝΟΜΟΘΕΤΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ. 














http://www.facebook.com/ext/share.php?sid=89346244427&h=HO5YJ&u=509G_&ref=mf