Παμε πανω στο βουνο,
που εχω κρυψει την αστραπη,
μεσ'του ανθρωπου το κορμι,
μοναχικα, αναρχικος
απεναντι στο Εγω μου,
στο τωρα μου ρηξηκελευθω,
σαν να'ταν ναι εσυ,
κι απο τα μελη του μαζευω
ενα αιωνιο "μπορει(;)".
Λησταρχος των κανονων,
και κακο παιδι των νουθεσιων,
των νομων αγνωστικιστης,
πατερας αναγνωρισμενων ορφανων,
Ελα μεσ'την θαλασσα,
στο βυθισμενο μου ναο,
μια μουσα απο κοχυλια ντυμενη,
μας παριμενει,φυκια στα χερια της,
τα χειλη της απο πεταλιδες μωσαικο,
πιασου απο την ουρα μου,
μια σφαιρα φωτιζει το βυθο.
Ηφαιστειο ειναι η ψυχη μου,
εκρηγνυται οταν η πλαση
γιορταζει το θερισμο,
κι αν στο λιοπυρι σιγοβραζει,
συσπαση γυρω απο τον φαλλο
ακουσε απ΄τα αιδοια της γης
το σπερμα της πως αναγκαζει,
να γεννηθω το δειλινο.
Φυσηξα μεσα μου τα δακρυα,
του θεου που ειχε
στον Ολυμπο αυτοκτονησει,
κι απο τα σπλαχνα μου
σαν ατια ξεχυθηκαν αιολοι
σαν μεσα απο ασκι.
Μεσα στον ουρανο
κραυγαζω λεξεις,
κτηματα απ΄τον τοκετο
κι αν θες τ'αστερια να αντεξεις,
σταυρωσε με πανω σε χαλκο.

http://www.youtube.com/watch?v=67Shb_kUncw