Oταν φτασαμε στο υψος πτησεως,εγειρα πισω την πλατη του καθισματος και βυθιστηκα σε μια σχεδον μακαρια ηρεμια.Συντομα μου ηρθε στο μυαλο μια εικονα απο τα παιδικα μου χρονια.Ηταν μια πραγματικη αναμνηση,αλλα απο τοτε δεν την ειχα θυμηθει ποτε.Ιδου η ιστορια:

 Σε ηλικια εξι χρονων ηξερα ηδη να γραφω και να διαβαζω.Δεν μου τα ειχε μαθει η μαμα,εκεινη πιστευε πως επρεπε να περιμενω να παω  σχολειο.Τα εμαθα τελειως μονος,νομιζω οτι ειχα βρει ενα αλφαβηταριο στο ραφι με τα βιβλια.Δεν ηταν δυσκολο στη συνεχεια ναμαθω να χειριζομαι τα εικοσι τεσσερα γραμματα.
 Οταν καποτε εμεινα μονος στο σπιτι,πηρα ενα κοκκινο στιλο και πηγα στο υπνοδωματιο της μαμας. Ο ενας τοιχος ειχε δυο μεγαλα παραθυρα με μπλε κουρτινες και ωραια θεα σττην πολη.Το δευτερο τον καταλαμβανε μια λευκη ντουλαπα και οι αλλοι δυο ηταν καλυμμενοι απλως με μια λευκη ταπετσαρια.Ηταν βαρετο.Λυπομουν τη μαμα.Εγω τουλαχιστον ειχα στον τοιχο μου μια εικονα του Ντοναλντ Ντακ.
 Ειχα επινοησει μια αστεια ιστορια,χρειαστηκα μερες γιαυτη,αλλα την κρατησα μυστικη απο τη μαμα.Θα της εκανα εκπληξη.Πηρα το κοκκινο στιλο κι αρχισα να γραφψ στη λευκη ταπετσαρια.Στην αρχη χρειαστηκε ν'ανεβω σε μια καρεκλα,χρειαζομουν ολο τον τοιχο,η μαλλον και τους δυο τοιχους.Μερικες ωρες αργοτερα ημουν ετοιμος.Ξαπλωσα στο κρεβατι της και διαβασα ολη την ιστορια που ειχα γραψει στους τοιχους.Ημουν περηφανος:πριν κοιμηθει η μαμα μπορουσε καθε βραδυ να διαβαζει την αστεια ιστορια μου.Ηξερα πως θα της αρεσε,ηταν μια ωραια ιστορια,ισως μαλιστα να της αρεσε πολυ,επειδη την ειχα σκεφτει ειδικα για κεινη.Αν εγραφα το παραμυθι για μενα,θα ηταν διαφορετικο,οπως αλλιωτικο θα ηταν αν το ειχα μαγειρεψει ειδικα για το μπαμπα.
 Εμεινα ξαπλωμενος ωρες περιμενοντας τη μαμα.Ανυπομονουσα να επιστρεψει και ημουν τρελος απο τη χαρα της προσμονης.Συχνα της ειχα καποια μικρη εκπληξη,αλλα αυτη την φορα ηταν αλλιως,η εκπληξη ηταν πολυ μεγαλη.
 Καθομουν λοιπον στο αεροπλανο για τη Ναπολη και ξαφνικα θυμηθηκα το θορυβο που εκανε η μαμα ανοιγοντας εκεινο το απογευμα την πορτα του δωματιου.Εδω,φωναξα,εδω ειμαι.
 Θυμωσε.Ο θυμος της ηταν απεριγραπτος.Εβαλε τις φωνες πριν προλαβει να διαβασει τι ειχα γραψει.Με αρπαξε απο το κρεβατι και με πεταξε στο πατωμα,με χαστουκισε δυνατα και στα δυο μαγουλα,επειτα μ'εσυρε εξω και με κλειδωσε στο μπανιο.Δεν εκλαψα.Δεν ειπα λεξη.Την ακουσα να τηλεφωνει στον μπαμπα και να του βαζει τις φωνες,ειπε πως επρεπε να ερθει και να παρει νεα ταπετσαρια.Πραγμα που εκανε λιγες εβδομαδες αργοτερα.Το διαμερισμα μυριζε για πολλες εβδομαδες κολλα.Ηταν τρομερο.
Με αφησε κλειδωμενο στο μπανιο αρκετες ωρες.Εφαγε,ηπιε τον καφε της κι ακουσε την πρωτη και τη δευτερη πραξη της οπερας Λα Μποεμ.Μ'εστειλε αμεσως να κοιμηθω.Υπακουσα χωρις να βγαλω αχνα.Για μερες δεν της ελεγα λεξη,υπακουα ομως σε οτιδηποτε μου ελεγε.Τελικα αναγκαστηκε να με παρακαλεσει να της μιλησω.Της ειπα οτι δε θα  γραψω ποτε  σε τοιχο,οτι δε θα γραψω ουτε σε χαρτι,ουτε καν σε χαρτι τουαλετας,κι οτι ειχα μετανιωσει.Κρατησα την υποσχεση μου.Δεν εχω γραψει τιποτα και ποτε σε χαρτι.Ναι ,ναι αυτη ειναι η αληθεια.Δεν εχω ουτε ενα χαρτι σπιτι μου που να φερει ενα γραφημα μου,κατι δικο μου.Οτι γραφω ειναι ερμαιο της φθορας και του χαμου.Υστερα απ'αυτο το επεισοδιο δεν εδειξα ποτε πια στη μαμα τι ειχα γραψει,ουτε ενα γραμμα.Δεν της επετρεψα ποτε να δει τα σχολικα τετραδια μου.Που και που μιλουσε με τους δασκαλους μου,αλλα εκεινη συμφωνουσαν μαζι μου:εκανα τα μαθηματα μου τοσο καλα,ωστε δεν χρειαζοταν να ελεγχει τα τετραδια μου.Και ηταν αληθεια.Απο τοτε λοιπον σε κραταω τιποτα απο οσα γραφω.Ποτε και τιποτα.Δεν νιωθω καμια απωλεια για οτιδηποτε.Το μυαλο μου παλι δεν ειναι αποθηκη.Δεν ειμαι αποταμιευτικος χωρος και δεν θα γινω ποτε.Οτι γραφω αναλωνεται,εξατμιζεται,διαλυεται και εχει την αναγκη μονο να μεταδοθει.Απο κει και περα δεν μου ανηκει.Ειμαι απολυτα μη κτητικος σε οσα γραφω.