Earpigon, θεώρησε αυτό το σχόλιο απάντηση και στα τρία post σου...Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια κοπέλα με πολύ μακρυά μαλλιά, που αποφάσισε να κατακτήσει τον κόσμο μόνη της χτίζοντας το δικό της βασίλειο στις χώρες της Βαλκανικής. Τότε εμφανίστηκε ένας μαύρος ιππότης, που λέγοντας λόγια αρχαίων δρυίδων, την μάγεψε και την πήρε μαζί του στο δικό του βασίλειο. Αγόρασε ένα σπίτι στην άκρη ενός μεγάλου βράχου που από κάτω του είχε μόνο θάλασσα. Δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι. Μόνο η θάλασσα κι ο ιππότης. Κι όταν ο ιππότης έφευγε για νέες εκστρατείες εκείνη είχε για παρέα τον ήχο της θάλασσας, τις νυχτερίδες που είχαν τη φωλιά τους στο μπαλκόνι της, και δυο μικρά αλεπουδάκια που έτρωγαν από το χέρι της στον κήπο...Ο ιππότης έβλεπε πως ήταν λυπημένη και μόνη όταν εκείνος έλειπε και έφτιαξε ένα μεγάλο κάστρο στην κορυφή ενός βουνού, από όπου εκείνη πάλι μπορούσε να βλέπει την θάλασσα από μακρυά αυτή τη φορά, χωρίς να μπορεί να την ακούσει. Ο ιππότης γέμισε το κάστρο υπηρέτες, για να μην είναι μόνη της και έβαλε μέσα της ένα μικρό πριγκιπόπουλο να μεγαλώνει πριν ξεκινήσει τον καινούργιο του πόλεμο. Της είπε να τον περιμένει και να μην φύγει από το κάστρο ποτέ χωρίς εκείνον... Εκείνος δεν είδε ποτέ πως η κοπέλα με τα πολύ μακρυά μαλλιά δεν είναι φτιαγμένη για να περιμένει αλλά για να χτίζει βασίλεια...Όταν το σύμπαν σου είναι φτιαγμένο από όνειρα, και αυτά πραγματοποιούνται, ανακαλύπτεις πως ονειρευόσουν την φυλακή σου...
Its me Petrifiying Medusa