Αγαπητέ Γιώργο, νιώθω περισσότερο από ποτέ τη ζωή μου εγκλωβισμένη. Ήρθε η ώρα για τη σημαντικότερη απόφαση της ζωής μου και τρομάζω τόσο που δεν μπορώ να το περιγράψω. Τα τελευταία 4 χρόνια με αφορμή μια συγκλονιστική ιστορία και με τη δύναμη που σου δίνει ένας δυνατός έρωτας προσπάθησα να προχωρήσω μπροστά με τεράστιο οικονομικό και προσωπικό κόστος και αφόρητο πόνο που μέχρι σήμερα δεν έχει τέλος. Έκανα….3 μετακομίσεις, άλλαξα τρεις περιοχές κατοικίας και είμαι πάλι εκεί που ξεκίνησα, με τα περισσότερά μου πράματα σε κούτες και τη ζωή μου σε αναμονή…Είναι σαν να στηρίζομαι για λίγο σε κάτι, ανεβαίνω ένα σκαλί και μετά αυτό γίνεται κομμάτια και με παρασέρνει πάλι προς τα κάτω,στην αρχή, εκεί που νόμιζα ότι κέρδισα λίγο έδαφος. Το μυαλό μου έχει εξουθενωθεί να σκέφτεται, η ψυχή μου έχει αποκαμωθεί και το σώμα μου ουρλιάζει με αλλεργίες, ταχυκαρδίες, στηθάγχη και αρχή αλωπεκίας. Η αίσθηση της κάθε μέρας χωρίς φως και ελπίδα μπροστά, εκτός από την κατάθλιψη με την οποία φλερτάρω αγρίως, πρέπει να λέγεται αδιέξοδο. Η δουλειά μου μοναδικό στήριγμα που ετοιμάζεται και αυτό να με προδώσει. Να μείνω εδώ, συμβιβασμένη και να αποδεχτώ ότι η μοίρα της ευτυχίας δεν με ράντισε τη μέρα που γεννήθηκα; Ή να κλείσω τα μάτια, να πατήσω στα συντρίμμια μιας σχέσης και ενός γάμου 15 χρόνων χωρίς να κοιτάζω τα ματωμένα μου πέλματα και να προσευχηθώ ότι δεν κάνω λάθος παίρνοντας ρίσκο; Κάποιος που γνωρίζει αστρολογία μου είπε ότι είναι η τελευταία μου ευκαιρία να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και αν δεν το κάνω από τώρα έως το Φεβρουάριο του 2010 και δεν αποφασίσω οριστικά για την κατάληξη αυτής της ιστορίας, αλλά συνεχίσω να σέρνομαι, το σύμπαν θα πάψει να είναι ανεκτικό μαζί μου και θα υποστώ με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα που μπορώ να φανταστώ την πλουτώνεια μήνυ προκειμένου να επέλθει κάθαρση… Ό,τι κι αν γίνει, τα επόμενα δυο χρόνια περιλαμβάνουν απομόνωση, μοναξιά, τέλμα, άβυσσο; Πώς θα βρω τη δύναμη να πάω παρακάτω; Πώς να εγκαταλείψω όσα ονειρεύτηκα να ζήσω και να κλειστώ με ένα παιδί-πιθανή επίσης εκδοχή κατά το ίδιο άτομο-. Είναι η μητρότητα ικανή να επιφέρει την πολυπόθητη ισορροπία; Να δώσει την τελευταία ευκαιρία για καλύτερη ζωή; Για ελπίδα; Ή μήπως είναι μια παγίδα που θα στήσω για μένα εις γνώση μου και ο μονόδρομος στα ψυχοφάρμακα; Από την άλλη πώς να μείνω ολομόναχη και να γεννηθώ από την αρχή; Πόσο ακόμα πρέπει να πονέσω για να μπει λίγο φως; Δεν ήταν αρκετό όλο αυτό; Δεν δικαιούμαι λίγη ευτυχία και μια κανονική επιτέλους ζωή;