Το κοριτσι ειχε μολις φτασει μπροστα στην διαμαντενια πυλη.Τα διαμαντια της λαμπιριζαν,μωβ γυαλιστερα διαμαντια.Ηταν πανεμορφη.Επιασε το χερουλι της ενώ τρεκλιζε ανοιγωντας.Μπροστα της τωρα εκτεινονταν ένα πελωριο ποταμι,τα νερα του ηταν ηρεμα,ακυματιστα ,λαδι..

Σταθηκε μπροστα στην προβλητα.Τα κοκκινα μικρα γοβακια της κτυπουσαν το ελαφρως σαπιο ξυλο της προβλητας.

Ενας σκυθρωπος βαρκαρης στεκονταν λιγο πιο χαμηλα από το υψος τις επιφανειας της προβλητας και εδενε το σχοινι της βαρκας στην προβλητα.

«Εη..κυριε!» του φωναξε το κοριτσι με το γνωστο της αυθορμητο τροπο.

«Θελω να περασω απεναντι.Βρεθηκα σε τουτο το δρομο κι αυτή η πανεμορφη πυλη με εφερε εδώ.Ψαχνω το δρομο μου ν αγυρισω πισω στο σπιτι.»

Ο Βαρκαρης γυρισε και της εριξε μια κλεφτη ματια σαν κι εκεινη που σου ριχνουν οι υπαλληλοι της εφοριας όταν πηγαινεις να μιλησεις μαζι τους για τους λογαριασμους σου.

«Θελεις να περασεις στην άλλη πλευρα;» τη ρωτησε χωρις να την κοιταζει.Συνεχιζε να δενει τη βαρκα του στους στυλους της προβλητας.Το κοριτσι ενιωθε να κρυωνει.Ενα παγερο αερακι φυσηξε σε εκεινο τον τοπο και γεννησε λιγους μικρους κυματισμους τη θαλασσα μπροστα της.Σφιχτηκε λιγο μεσα στο κοκκινο πλατουδακι της και εκανε ένα νευμα  εννοωντας πως ηθελε να περασει απεναντι.

«Λοιπον..»ειπε ο μαυροντυμενος βαρκαρης,φορουσε μια μαυρη κουκουλα στο κεφαλι ώστε ελαχιστα διεκρινες το προσωπο του,το οποιο όμως το κοριτσι ειχε δει και ηταν αρκετα κιτρινο, «Δωσε μου τα ναυλα σου ,κι επειτα ανεβα στην βαρκα μου»

Το κοριτσι παγωσε.. «Δεν εχω χρηματα μαζι.Παει πολύ ωρα που εφυγα μακρια από το σπιτι και χαθηκα.Μα.να.. ξερεις ,ξερω βαθια μεσα μου πως βρισκεται στην απεναντι οχθη.

«Δεν μπορω να σε παρω μαζι μου χωρις ναυλα» ειπε ο βαρκαρης κοφτα.Εκεινη εψαξε μεσα στις τσεπες της μανιασμενη..Τιποτα.

Εκεινος εστρεψε το προσωπο του στην αντιθετη κατευθυνση.Σκεφτηκε καποια στιγμη να πει «Λυπαμαι» αλλα δεν ελεγε κατι τετοιο σε κανεναν που ερχονταν στη θαλασσα της μνημοσυνης.Οποτε για τι να το ελεγε κατι τετοιο σ’ αυτην;

Εκανε να φυγει,με σκυμμενο κεφαλι,σκυθρωπος όπως παντα.

-«Η Μανινα Πανινα είναι η κορη του Διευθυντη του Τσιρκου..Αλλα ο διευθυντης ,ο πατερας της δεν το ξερει.Κι αυτό γιατι όταν ηταν μικρη τη μεγαλωσε μια τσιγγανα στην επαρχια.Ομως η Μανινα Πανινα όταν μεγαλωσε εγινε αστερι της ακροβατικης και ένα τσιρκο θαμπωθηκε από τις ικανοτητες της και την περιμαζεψε.»

Ο Βαρκαρης σταματησε να σπρωχνει τη βαρκα με τη μαγκουρα του.Σταθηκε για λιγα δευτερολεπτα εχοντας πλατη στο κοριτσι.

«Όμως όταν θα επιχειρησει το τελευταιο ακροβατικο της κολπο θα παθει ένα σοβαρο ατυχημα.Ετσι θα γνωρισει τον αληθινο της πατερα,όπως της ειχε πει η τσιγγανα θετη της μανα,γιατι της ειχε χαρισει ένα χρυσο μενταγιον που μεσα του ειχε μια αραχνη εκατομυρριων ετων.»

Γυρισε και την κοιταξε. «Τι ειπες;»

«Ολο το τσιρκο θα μαζευτει γυρω από τη Μανινα Πανινα .Ο ανθρωπος ελεφαντας,Η γυναικα που κολυμπαει με του καρχαρίες,οι σαλτιμπαγκοι από τη Βιέννη,ο Θηριοδαμαστής, οι Σιαμεες αδερφες Τονια και Αρμπιτονια, ο φυλακας  Ερνι του τσιρκου.Ο πατερας της ο διευθυντης.Ολοι ανησυχουν για τη Μανινα Πανινα.

 Το μενταγιον στο τελευταιο ακροβατικο της νουμερο θα σπασει και ο πατερας της ο Διευθυντης του Τσιρκου  θα την αναγνωρισει από την μικρη αραχνη του μενταγιον που της ειχε χαρισει όταν ηταν μικρη.»

Το κοριτσι ειχε δακρυσει,μα τα δακρυα της αδυνατουσαν να κυλησουν στο προσωπο της.

Ο Βαρκαρης στεκοταν και την κοιταζε,αυτή τη χωρα το προσωπο του φαινοταν καλυτερα..

«Κυρα μου,ωραια μου Κυρα..Αυτη είναι μια πολύ ομορφη ιστορια..»της ειπε και της έτεινε το χερι να ανεβει πανω στη βαρκα.

http://www.youtube.com/watch?v=p2oDSEkNV8w