Πιστεύω,
μέσα στις σιωπές του θεού..πιστεύω.
Για πολύ καιρό με ένα ραβδί άγγιζα τις δονήσεις των ήχων,
τυφλός..
με δεμένα τα μάτια,ένα κερί έκαιγε στο κέντρο του δωματίου.
Τι αγγίζεις;
Σκιές..εκπαιδεύομαι να τις χτυπήσω.
Δεν ειναι σκιές,μα οι σιωπές του Θεού.
Πως να αγγίξεις τις σιωπές του Θεού;

Πιστεύω..
Το ρημαγμένο μου σώμα στη σταχτιά παραλία της Ιθάκης,
δεν πόναγε άλλο,είχε συνηθίσει το σφυροκόπημα των κυμάτων.
Στο στόμα κόλησε λίγη άμμος, κι ένα μικρό κοχύλι στο μάγουλο.
Σύμβολο προσκυνητών.Ποσειδώνα δεν σε πολεμάω άλλο νίκησες.
-Τώρα θαρρώ,ειπε,έχεις πάρει μια στάση προσευχής.
Τα μάτια μου παραμένουν δεμένα..
-Τύφλωσες το γιο μου..μη το ξεχνάς.

Ένα κύμα με σήκωσε..
Πιστεύω(;)

-Σήκω..απόψε σε χρίζω "στεριά" γιατί πάλεψες μαζί μου σαν άντρας.
- Γιατί όλα αυτά;
-Σου'δωσα το ωραίο το ταξίδι.

..πιστεύω,
πήρα μια στάση προσευχής κάποτε..ακόμα κι αν δεν πίστευα.
Μα τώρα πιστεύω.
Παλιώσαν τα ρούχα μου, τα μαλλία μου αγρίεψαν,γένια μεσήλικα τρυπάνε το πρόσωπο μου.
Άραγε έχω ακόμα δικαίωμα στον τρύγο της γεννιάς μου;

όμως..πιστεύω,

-Σήκω διαβάτη,η φωνή σου αλλιώτεψε κι άσπρα μαλλιά σαν αγριάδες πετάγονται στους κροτάφους σου.
Τα φρύδια σου πιο άτσαλα,άγαρμπες τροχιές έχουν πάρει..Μα'ναι αρχοντικά,σαν να σαι 22 χρονώ λεβέντης.
Τούτα είναι τα πράματα σου..Δεν είναι τα προικιά σου..Κείνα ξηλώνονται κάθε που η πούλια χάνει τον αυγερινό.
Μα..αυτα εδώ,απο παιδί τα έζεψες,κύρης να μη στα αναζητήσει.Τα'πλυνα στο νερό που βούτηξε η μάνα σου,μεγάλη η αλμύρα απο τότε,γυάλισε τις λάμες..

Πιστεύω,
ακούγονται ξανά οι Κορυβάντες..παίζουν μόνο ανάμεσα σε γέννηση ισάξια του Δία,
η όταν θέλουνε να μην ακουστούν οι κραυγές απο κάποια κτηνωδία.

 

http://www.youtube.com/watch?v=ezx3fXBYdUI&feature=related